Het wordt tijd om mijn ex langzaam mijn hart uit te mieteren. Soms is het missen van de relatie met ex-liefje nog erg groot en dan wil ik me wel eens afvragen of ik hem ooit weer echt uit mijn hartje krijg.

Na bijna 5 jaar bij dezelfde werkgever heb ik vanochtend mijn ontslag ingediend en de offerte getekend van mijn nieuwe werkgever. Binnen 4 dagen is mijn leven compleet veranderd en per 1 maart start ik op een nieuwe plek, binnen een nieuwe functie met nieuwe collega's.
Ik doe het met trillende benen maar ook met hernieuwd enthousiasme en energie!

Maj maj maj wat een weekend. Door de baan die ik vrijdag in mijn schoot geworpen gekregen heb wederom niet kunnen slapen alleen nu van een wat gezondere spanning. Heb besloten dat als mijn tegenbod geaccepteerd gaat worden ik het ga aannemen en dat betekent dus dat ik dan per morgen mijn baan op ga zeggen! Nou, de gedachte alleen al houdt me wakker, hoor! Ben dit weekend dus sort of stuiterballend en hyperend doorgegaan en lig nu volledig gesloopt eindelijk op de bank.

Ik moet zeggen dat ik best een relatief goede week heb gehad na 2,5 maand van doffe ellende. De inzichten van afgelopen weekend hebben me veel gebracht en echt een duwtje in de juiste richting gegeven. Ook het zien van mijn ex bracht me niet terug, maar een stap vooruit. Doordat het contact iets toegankelijker werd verloor hij zijn almachtige status die ik hem in mijn hoofd toebedacht had. Hij werd een beetje een eng spook de afgelopen maanden, dat daar een straat achter mij woont, een ontzettende onzichtbare macht op mijn heeft en waar ik niet meer naar toe kon.

De onpeilbare diepte van het dal vorige week, de ontmoeting met mijn ex met de confronterende nasleep, de kreet om hulp bij de huisarts, de homeopatische middelen en de Anti-depressiva die ik meekreeg (niet meet gestart), de Reiki-behandeling en vooral de harde maar o zo welkome inzichten van het weekend...

hebben mij het gevoel gegeven dat er een lampje is aangegaan in het donker.

Voor het eerst sinds de breuk kan ik hem 'mijn ex' noemen zonder dat mijn maag omdraait.

Nu, ik heb mijn ex inderdaad gezien. Afgelopen dinsdagavond hadden we afgesproken, na hem twee maanden lang alleen in mijn hoofd gezien te hebben.
Het was raar om hem weer te zien. Een mix tussen bizar en evenzo normaal en vertrouwd. Kreeg wel direct een korte kus op de mond, wat ik wel fijn vond (anders sta je ineens te stuntelen met je drie zoenen).

Morgen ga ik hem - waarschijnlijk - weer zien, na 2 maanden elkaar niet meer gezien en gesproken te hebben. (Als hij niet terugkrabbelt uiteraard, wat ik ergens ook kan verwachten - is voor hem ook eng).
Uiteraard sta ik er dubbel in. Ik mis hem heel erg, maar begrijp ook zijn onvermogen in de relatie en de redenen waarom hij het heeft uitgemaakt. Dat begrip hebben maakt het moeilijk om het hem kwalijk te nemen, of woede te voelen.
Feit is dat ik nog steeds volledig van slag ben door de breuk. Meer dan ooit.