Morgen ga ik hem - waarschijnlijk - weer zien, na 2 maanden elkaar niet meer gezien en gesproken te hebben. (Als hij niet terugkrabbelt uiteraard, wat ik ergens ook kan verwachten - is voor hem ook eng).
Uiteraard sta ik er dubbel in. Ik mis hem heel erg, maar begrijp ook zijn onvermogen in de relatie en de redenen waarom hij het heeft uitgemaakt. Dat begrip hebben maakt het moeilijk om het hem kwalijk te nemen, of woede te voelen.
Feit is dat ik nog steeds volledig van slag ben door de breuk. Meer dan ooit.
Ik vermoed dat deze heftige reactie op deze breuk verder gaat dan alleen deze liefde die exit gaat.
Veel verder.
Bijna 3 jaar geleden overleed mijn grote liefde. Opeens eindigde een gelukkige relatie, niet door hem, niet door mij, maar door krachten buiten ons. Gestreden heeft hij, voor zichzelf, voor mij. De laatste dagen van zijn leven maakte hij zich vooral zorgen om míj en dat hij mij in de steek liet.
Daarna voelde ik me alsof iemand me aan een raket had gebonden, de ruimte had ingeschoten en vervolgens had gezegd: zó, vind nú je weg maar eens terug, succés!
Je verwacht het niet, op je 34ste weduwe worden...
Na een lange, lange eenzame angstige weg zowat kruipend door de hel vond ik de weg naar het leven terug. En als ik zeg kruipend...meen ik dat ook. Er waren véél dagen dat ik kruipend van de pijn van de bank naar mijn bed ging. Ik heb een week lang als een zombie op een stoel in de keuken naar mijn reflectie in het keukenraam zitten staren onderwijl denken: 'dat ben ik niet...dat ben ik niet'. Ik begreep niet meer dat mensen op straat konden lachen. Af en toe daalde de realisatie dat hij was overleden en waar ik ook was, bij de tramhalte, op de fiets...ik ging spontaan over mijn nek. Nam zijn t-shirt overal mee naar toe en heb een jaar lang ermee in mijn gezicht gedrukt geslapen.

Maar, ik vond de weg weer terug naar de wereld...
En ook de weg naar weer liefhebben.
Ik ging er vol voor; Ik weet als geen ander hoe kostbaar & waardevol liefde is en hoe kort het leven. Alles eruit halen wat je kan!

Deze breuk heeft de wonden van 3 jaar terug wagenwijd opengekrabt.
Wederom dat gevoel van volkomen verlaten zijn, weer alleen in mijn verdriet en strijd, soms zowat als een klein bang kind. Ik weet hoe eng het leven kan zijn and it his me in the face - again.
Na de breuk dacht ik...lieve, goede mensen vallen uit mijn leven weg door de dood, liefde overwint niet alles en het leven is gewoon volkomen kut en wordt alleen maar kutter (pardon my french). Het glas was (en is nog steeds wel een beetje) niet half leeg, maar ondersteboven gehouden.

Denk voor mezelf dat het een plausibele reden is voor de hevige impact van deze breuk. De reden van alle onrust. De angst dat mij een lot beschoren is waarbij iedereen die me dierbaar is ontvalt.
Al die angsten van toen zijn terug. Voelde me weer als een klein kind die door haar ouders in een donker bos is achtergelaten. Angstig, verdrietig, incapabel, eenzaam en verlaten.

Ergens helpt deze realisatie me ook een klein beetje verder. Hoe verschrikkelijk de realiteit ook is, het ligt niet persè alleen aan de relatie met mijn ex. Het had met Jan of Piet ook zo kunnen verlopen.

En ergens hoop ik dus ook dat het mij goed zal doen om hem te zien. Omdat mijn koppie een exit niet meer op een normale manier kan vertalen. 'Einde relatie' is bij mij nu haast 'einde leven'.
Wellicht geeft het me toch een beetje rust om te zien dat hij a) niet dood is (klinkt bizar, I know!) en b) wel exit als mijn partner maar hopelijk niet exit uit mijn leven. Dat moet anders kunnen. Ik wil dat!
Dit is ook een verstandige les om te leren voor de toekomst. Ik wil ooit weer liefhebben en dan niet dezelfde angsten moeten doorleven. Ik wil daar nu doorheen gaan en hopelijk die oude wond laten helen ipv er een dun vliesje overheen te leggen dat zo weer open kan gaan.

Al weet ik dat ik alle 'no contact' rules hiermee schend en de kans dat ik morgenavond huppelend naar huis keer miniem is, hoop ik toch een beetje op een verlossing - uiteraard kan het een terugslag geven. Ik neem het mee in de overweging.

Ik weet, het is een nogal heftig verhaal waarbij ik mezelf ook wel behoorlijk bloot leg.
En hoe intens de onrust, de pijn & het verdriet nu ook zijn, ik troost mijzelf met de gedachte dat ik erger, véél erger overleefd heb. De man waarmee ik zo gelukkig was werd uit mijn leven weggerukt.
Maar....ook toen kwam er een dag dat ik weer kon lachen, genieten en rust in mijzelf kon voelen.

Dan móet ik hier ook goed doorheen kunnen komen!!!!!!!!!!

Ik wil weer wat rust ervaren, een nacht lekker kunnen slapen en die angst en piekeren loslaten. Angst is erger dan verdriet. Verdriet kan ik handelen, ben ik vrij goed in geworden. Verdriet is de keerzijde van de medaille, de prijs die je betaalt voor een grote liefde. "Alleen zij die groots liefhebben zijn bestemd tot groot verdriet".
Enfin...verdriet...ok.
Angst...zo niet ok!

Wég met die wervelwind in mijn borst, die knagende onrust in mijn buik, de chaos in mijn hoofd!

Iemand tips om de angst een plekje te kunnen geven?