Nu, ik heb mijn ex inderdaad gezien. Afgelopen dinsdagavond hadden we afgesproken, na hem twee maanden lang alleen in mijn hoofd gezien te hebben.
Het was raar om hem weer te zien. Een mix tussen bizar en evenzo normaal en vertrouwd. Kreeg wel direct een korte kus op de mond, wat ik wel fijn vond (anders sta je ineens te stuntelen met je drie zoenen).
In de eerste instantie was ik nerveus en hij ook. Gesproken over koetjes en kalfjes, maar nadat de wijn meer vloeide kwam toch het gesprek op 'onze relatie'. Eigenlijk was dat helemaal niet mijn plan geweest, maar toch kreeg het die wending.
Naar mijn idee vertelde ik hem 'gewoon' hoe ik het ervaren had en wat het nu met me deed.
Op een gegeven moment zijn we samen nog naar de avondwinkel gelopen voor wat boodschapjes en nog een afzakkertje bij hem gedaan. Daar werd ik wel emotioneel toen ik (als enige) mijn kerstkaart op de schouw zag staan en daarnaast een foto van hem met zijn neefje en nichtje op schoot. Hij zag dat ik volschoot en gaf me gelijk een dikke knuffel. Al met al ervoer ik de avond als respectvol en vol genegenheid.

Een paar dagen later nam het echter een andere wending...
Eergisteren ontving ik van hem een werkelijk boze e-mail. Dat hij geen goed gevoel had overgehouden aan ons weerzien. Dat het voelde alsof ik een rekening met hem te vereffen had en hem verantwoordelijk stelde voor mijn geluk en mijn ongeluk. Dat ik een reeks beschuldigingen aan zijn adres had gegeven waar hij zich volledig niet in kon vinden. Dat het tijd werd dat ik op eigen benen ging staan. Dat ik zijn herinneringen aan onze relatie bezoedelde en dat hij me op alle vlakken het beste wenste maar dit contact niet wilde voortzetten.

In de eerste instantie heb ik een mail teruggeschreven maar een paar uur later dacht ik...ja daháág, zo laat ik het echt niet aflopen. Ben dus naar hem toegegaan, gewapend met een usb stick met daarop alle vakantiefoto's die hij nog van me kreeg.

Gelukkig was hij werkelijk blij om me te zien. De woede was weer een beetje weggezakt en hij had mijn mail terug ook gelezen.
Toen een wat 'schoner' en rustig gesprek gevoerd. Hem proberen uit te leggen dat een groot deel van mijn verdriet komt doordat ik na het overlijden van mijn man wél klaar was voor een nieuwe relatie, maar - duidelijk - niet voldoende hersteld voor een nieuw verlies. Dat dit ook gebeurd zou zijn met Jan, Piet of Klaas, maar dat hij toevallig degene was waarmee dit heeft plaatsgevonden. Dat er weer een stukje rouwverwerking plaats vindt en dat ik hem niet als 'schuldige' daarvoor aanwijs.
Hij heeft me gisteren ook geholpen met wat praktische dingen in huis (wasmachine was stuk en omdat de reparateur kwam moest de koelkast eraf getild worden). Alles bij elkaar dus toch een paar uur gesproken.
Doordat de meeste dingen nu aangekaart zijn, is dat nu van tafel. Ik voel me niet meer geroepen om aanleidingen in het gesprek te vinden om te vragen 'of er nog een kans voor ons is'. Die is er nu niet. Punt.
Ik wil niet meer over 'ons' praten en hoeveel verdriet het me doet, dat is ook besproken en leidt alleen maar naar irritatie. Tja...en dan zit je toch ineens in een hele andere rol en dat is wel even zoeken moet ik erkennen. Van gespreksstof tot houding, ik kan me nog niet zo snel vinden in mijn nieuwe rol.

Er is echter ook een besef bij mij dat hij grotendeels gelijk heeft. Ik heb eigenlijk altijd mijn geluk afhankelijk gemaakt van een ander. Ik verlies me binnen een relatie, klamp me vast. Met mijn huidige ex was dat 10x erger, doordat hij mij het eerste echt geluk bracht in 3 jaar tijd en doordat mijn vorige lief me zo wreed ontrukt was (heeft mijn verlatingsangst geen goed gedaan). Ik heb me aan hem vastgeklampt alsof hij mijn reddingsboei was. Dit is niet direct de reden dat onze relatie gestrand is, er waren meer redenen, ook bepaalde complicaties bij hem, een verschil in levenshouding maar mijn manier van hechten heeft er zeker niet toe bijgedragen.

Ik vind het spijtig dat we met de huidige kennis niet een hernieuwde poging kunnen doen. Je zou zeggen, met de wetenschap kan het anders. Ik zie echter duidelijk dat de band te beschadigd is geraakt en ondanks dat er nog wel veel liefde en genegenheid is, de wil en vertrouwen bij hem niet meer aanwezig is. En ik dien dat absoluut te accepteren.

Nu moet ik mijn eigen shit weer op de rails krijgen. Ik loop al enkele dagen met anti-depressiva in mijn tas, maar nog steeds is de berg om ermee te beginnen te hoog. Ik hoop nog steeds op die knop die toch 'vanzelf' om zal gaan. Mijn grootste probleem de laatste 2,5 maand is het belabberd slapen. Zodra ik wakker ben begint die hele molen en kan ik het niet een paar uurtjes op pauze zetten. En als de werkdag dan begint ben ik ontzettend labiel door het slaaptekort (en werkdag 3 en 4 sta ik op instorten).
Ik moet op de een of andere manier een manier vinden om hiermee te dealen, te accepteren, los te laten en verder te gaan. De energie en lust vinden om ook weer leuke dingen te doen (die ontbreekt de laatste maand behoorlijk). En bij voorkeur doe ik dat toch zonder medicatie.

Met mijn ex heb ik nu afgesproken om contact te onderhouden, om elkaar over een paar weken weer te zien.
Het blijft moeilijk en fragiel, want nog steeds verkeer ik in 'angst' dat hij ook de vriendschapsband kan afsluiten, omdat het in de praktijk te gecompliceerd blijkt. Ik geef hem daardoor nog steeds een bepaalde 'macht', hij weet dat ik niet zo snel over zal gaan tot het verbreken ervan. Desondanks voelt het wat minder traumatisch, het geeft me wat ademruimte om daarin mezelf weer op poten te zetten.
Ik hoop dat er ooit een fijne vriendschap uit mag groeien en dat die nieuwe rol mettertijd normaal en prettig gaat aanvoelen en vanzelf loopt. Je kan het immers niet afdwingen en ik zal hem eerst moeten loslaten binnen het beeld van 'partner' wil ik ook iets wezenlijks binnen een vriendschap te bieden hebben.
Vandaar dat ik hem ook zeker niet te vaak wil zien, heb nog veel werk te verzetten - vooral voor mezelf. En dat we dan in de toekomst naar elkaar kunnen groeien en een mooie band kunnen behouden is een mooie droom.

Bovenal moet ik voor mezelf kiezen. Inderdaad zelf verantwoordelijkheid nemen voor mijn leven. Ik heb mijn lot niet gekozen, mijn lot kiest mij. Ik kan alleen maar wat doen met mijn reactie op mijn lot, laat ik me erdoor verpletten of vernietigen, sjouw ik het rond als ware het dat ik als Atlas met de wereldbol op mijn rug loop (daar ben ik de laatste jaren mee bezig - nu, daar ga je behoorlijk krom van lopen), of weet ik me uiteindelijk te bevrijden en te accepteren dat dingen zijn zoals ze zijn. Dat we nooit met voorkennis ergens instappen en onszelf dus ook niet kunnen verwijten dat we achteraf gezien niet de juiste kennis hadden. Dat 'doing your best' echt niet beter kan? En dat, hoe moeilijk en mistroostig ook, 'It's better to have loved and lost then never to have loved at all?'. Dat ook mijn ex een kamertje in mijn hart bewaakt en ik hem daarin altijd mee zal dragen. Dat, als de breuk verwerkt is (want nu lijkt er volgens de ervaring zoveel vernietigt) juist zal blijken dat dat niet zo is, maar dat hij juist heel veel heeft toegevoegd.

Al met al meerdere inzichten deze week:
- De heftigheid van het verdriet en de paniek komen niet zo zeer door de breuk met hém, maar door de breuk an sich. Binnen een korte tijd had ík me volledig van hem afhankelijk gemaakt, leunde ik op hem, was hij mijn wereld. En naast dat je dan 1) je wereld verliest, kwam ook de verlieservaring van mijn overleden partner in alle heftigheid opzetten
- Ik heb altijd mijn geluk afhankelijk gemaakt van anderen, binnen een relatie ga ik op in de ander - wat de tegenpartij zeer kan beklemmen, het gevoel zo'n groot deel uit te maken van jouw reason for being.
- Mijn ex had moeite met de aanwezigheid van mijn overleden partner in mijn leven. Eigenlijk begrijp ik nu pas wat hij daarmee bedoelde. Ik gaf mijn ex het gevoel dat hij iets 'goed te maken' had voor het overlijden van mijn man. Alsof hij de rekening betaalde die iemand die hij nog nooit ontmoet had had achtergelaten. Lijkt me idd een zware last.

Pas nu begin ik mijn eigen aandeel in het falen van de relatie te zien, de vorige weken zag ik enkel en alleen zijn tekortkomingen. Eigenlijk ben ik wel blij met deze ontwikkeling, want aan mezelf kan ik werken, aan hem kan ik niets veranderen.
Al gaat het wel met gemixte gevoelens hoor. Had er héél veel voor over gehad om deze inzichten aan het begin van de relatie te hebben gehad. Hij was en is me zo dierbaar.
Desondanks kan ik hier wel iets mee en daar ben ik dan in ieder geval dankbaar voor!

Een heel verhaal...maar dit was dus mijn update.