Oh, Jeez, please....get the F*ck out of my head!!!
Nu allemaal zo zinloos om jou te missen. Dat jij nog steeds het eerste bent waar ik aan denk als ik wakker word.
Waarom wil je er niet uit?
Ik wil weer happy single zijn, invulling geven aan mijn leven, genieten, ondernemen en niet meer verdrietig zijn.
Ben jaren verdrietig geweest na het overlijden van M. Ik wens niet nog meer tijd te spenderen aan verdriet.
'T leven is te kort.

So please, please, please, leave my head and heart! Get out!!!!!

Gods...het is net alsof ik maanden dronken van de liefde ben geweest en nu met een flinke kater ben achtergebleven. Een gat in mijn borst, een leeg hol gevoel, een domper op mijn gemoed.
En net als met echte katers werkt eigenlijk niets. Ook al blijf je stil in bed liggen, eet je een vet ontbijt...eigenlijk kun je niets anders dan het uitzitten.

Tis nu alweer bijna 2 maanden uit & 6 weken sinds ik ik niet meer in zijn armen zit.
Zes weken...wat zijn nou zes weken...
Het gaat stukken beter dan een paar weken terug. Ik kon de eerste maand van de break-up alleen nog maar hysterisch janken. De eerste weken was ik in pure paniek.
Nu zijn de huilbuien veel minder. Werken gaat prima, op het werk kan ik me goed concentreren.

Net als velen hier waarschijnlijk hebben ook ik en mijn ex afgelopen nacht 'gelukkig nieuwjaar' smsjes aan elkaar verstuurd. Ach...laten we wel zijn, hij was de eerste die ik sms'te.
De afgelopen dagen voelde ik me best goed. Ik was grieperig, home bound en heb drie dagen niets anders gedaan dan dvd'tjes kijken. En ja hoor...eergisteren in deze bui met ingebeelde moed hem een smsje gestuurd...'Als je zin en tijd hebt ben je van harte welkom voor een bakkie...even bijkleppen'.

Ik hoop dat jullie break-up beter verliep

Het blijft wel redelijk ok gaan. Wel ben ik flink grieperig geworden, eigenlijk een groot teken dat het 'beter' gaat. Is eerder regel dan uitzondering bij me. Zolang ik zwaar overstuur, in paniek en gestressed ben kan de hele wereld om me heen ziek zijn, ik word niet besmet. Het is een biologisch gegeven. Je lijf gaat in een vlucht- en overlevingstaat en net als bij de dieren maakt een ziek dier minder kans om zich op tijd veilig te stellen. Alle adrenaline en cortisol giert door je lijf en creëert wel allerlei ontstekingen.

Ik merk dat het, met muizestapjes, iets beter gaat.
Ik kan hem met momenten nog steeds heel erg missen maar voel ook regelmatig een afstand in mezelf. Zoals ik in mijn vorige blog schreef, het afzetten van de roze bril (of het feit dat de liefdeshormonen uitgewerkt raken door het elkaar niet meer zien) begint mijn visie te veranderen. 'De schellen zijn van de ogen gevallen'.
Was hij een paar maanden terug nog de meest fantastische man op deze aardbol - nu ben ik daar niet meer zo zeker van.