Net als velen hier waarschijnlijk hebben ook ik en mijn ex afgelopen nacht 'gelukkig nieuwjaar' smsjes aan elkaar verstuurd. Ach...laten we wel zijn, hij was de eerste die ik sms'te.
De afgelopen dagen voelde ik me best goed. Ik was grieperig, home bound en heb drie dagen niets anders gedaan dan dvd'tjes kijken. En ja hoor...eergisteren in deze bui met ingebeelde moed hem een smsje gestuurd...'Als je zin en tijd hebt ben je van harte welkom voor een bakkie...even bijkleppen'.
Ik kreeg een smsje terug dat hij het te druk had...maar ergens weet ik dat ik de deur op een kiertje open heb gezet. Ik kreeg gisterenavond zowaar 2 smsjes van hem, 1 om 11 uur en nog eentje tegen een uur of vier, die waarschijnlijk gevoed door alcohol en nostalgie een stukje minder afstandelijk was.
Die deur die op een kier staat is voor hem echter niet een relatiedeurtje. Maar aangezien ik tegen hem gezegd had dat ík zal aangeven wanneer ik klaar ben voor vriendschappelijk contact kan hij nu wel denken...'ze is er klaar voor!'. En ik weet dat hij mijn company ook mist en het heel fijn zou vinden om 'gewoon gezellig samen te zijn'. Hij kan die knop omzetten. En, ik wil dat ook kunnen.
Eigenlijk verwacht ik ergens dat hij terug zal komen de komende week of de week daarna met zelf een uitnodiging voor een 'bakkie'.
Máár....na dat laatste smsje van hem heb ik nog uren liggen draaien in bed. Weer al die hersenspinsels. Een utopie dat ik zonder emoties bij hem zou kunnen zijn.
We zouden elkaar waarschijnlijk zo'n flinke knuffel geven en elkaar minuten vasthouden, daarna zou er een onwennige sfeer zijn maar toch o zo fijn om elkaar te zien... Waarna ik me weer dagen en nachten zou afvragen...waarom is liefde toch niet sterk genoeg om alles op te lossen. Ik heb namelijk geen illusies dat er op dit moment iets anders uit zou komen. Ik zeg niet nooit, maar op dit moment - not gonna happen.
Ik geloofde altijd heilig in de liefde en nu op mijn 37ste moet ik me erbij neerleggen dat liefde niet alle bergen overwint, niet alle obstakels verwijderd. Zoveel dingen spelen ook een rol. Passen basale dingen bij elkaar, extravert, introvert, geld, libido, familie, vrienden. Hoe zit je zelf in je vel. Timing...

Anderzijds geloof ik ook in confrontatie opzoeken. Anders wordt de ander een soort van spook die je vreest. Mijn ex is ook mijn buurman en ik loop iedere dag met lood in mijn schoenen uit angst hem tegen het lijf te lopen. Dan liever gepland de confrontatie opzoeken en mijn angst overwinnen.

Diep in mijn hart weet ik dat hij het bij het rechte eind had om de relatie te beëindigen. Onverenigbare verschillen, onverwerkte - vrij heftige - zaken in ons zelf, andere hechtingspatronen en een nare spanning tussen ons waardoor geen van beiden helemaal 100% zichzelf was. We hadden verwachtingen van elkaar die geen van beiden richting de ander kon waarmaken.
Maar...met het gevoel was niks mis. En dat is nu juist het verscheurende ervan. Dat iets wat verkeerd was in exact dezelfde ruimte zo fijn was. Dat passend en niet passend hand in hand ging. Dat genegenheid en geborgenheid samen kon gaan met spanning en twijfels. Dat iets wat zo mooi en lief en goed was tegelijkertijd zo fout kon zijn.

Ik weet dat ik er ooit met afstand op terug zal kijken en beter zal begrijpen. En het gaat écht beter met me dan 2 maanden geleden. Desondanks, mijn hart is nog vol van hem.