Nadeel:
De relatie is uit, ik lijd nu onder het missen van je, lichamelijk en geestelijk.

Voordeel:
Er is een einde gekomen aan de onzekerheid en spanningen veroorzaakt door je twijfels. Ik lijd nu, maar zal dat niet blijven doen. Als we samen waren gebleven en jouw twijfels waren blijven bestaan was dat lijden nooit gestopt.

Nadeel:
Ik kan niet meer bij jou zijn en van jou en ons genieten.

Voordeel:

Vandaag een heerlijk lang dagje met een vriendin naar de thermen geweest. Lekker de Sauna in, bubbelen, stoombad, scrubben, hapjes & wijntjes tussendoor en aan het eind van de dag nog een paar uur getafeld.
En ik kan oprecht zeggen dat vandaag de eerste dag is - in ruim 5 weken tijd - dat ik me buitenshuis weer ok voelde. Heb er echt van genoten en die onrustige pijn was even weggezakt tot een héél laag niveau!
Lekker even zo'n mini-vakantie van al het liefdesleed. Nu zo nog een paar afleveringen van Frasier kijken en daarna mijn nestje in.

Al sinds de relatie gestrand is vraag ik me af wat ik moet doen met de feestdagen - hoe raar dat ook klinkt.
Moet ik hem een kerstkaart sturen? En hoe zit het met oud- en nieuw? Ik vind het wat raar om iemand waar ik zoveel om geef op die dag te negeren, niet een 'happy new year'-wens te sturen.
Dat wens ik 'm namelijk ook oprecht, we zijn niet met slaande ruzie uit elkaar gegaan, geen slecht woord gevallen en er was geen ander in het spel. Maar er is op het moment geen contact omdat het me teveel pijn deed en het elkaar zien verwarde me teveel.

Nu alweer bijna 6 weken uit, bijna 4 weken sinds ik 'm voor t laatst gezien of gesproken heb.
En nog steeds moet ik iedere dag de urge bevechten om 'm te bellen of te bezoeken (sms-en doe ik niet echt aan).
Er loopt op deze aardbol geen andere man rond die me zo door en door kent, die ik ook zo diepgaand heb leren kennen en liefhebben en nu heb ik werkelijk geen flauw idee wat er in hem omgaat wat mij betreft.
Heeft hij het een plekje gegeven? Mist hij mijn gezelschap ook?
Ik mis 'm op de relationele manier maar evenzo zeer mijn maatje.

Nu, ik heb mijn plan vanochtend ten uitvoer gebracht.
Had van het weekend een lange afscheidsbrief geschreven aan mijn ex-lief. Deze in een doosje gedaan, samen met een aantal souvenirs van onze vakantie.
Heb die brief de afgelopen dagen iedere dag herlezen, met flink wat traantjes en vandaag heb ik 'm hardop voorgelezen (net alsof hij erbij was...).
En daarna heb ik dat doosje in de regen buiten in mijn tuin begraven. Er met steentjes een hart op gelegd, 4 theelichtjes bij geplaatst en een bloem.
Ik heb dus letterlijk mijn relatie begraven.

Naar dat iets wat zo mooi was naderhand zoveel verdriet doet.
Uit zelfbescherming afstand nemen, hard willen wegrennen en hopen dat je alles kan achterlaten.
Anderzijds naar 'm toe willen. Kom op zeg. We waren toch beste maatjes? Niemand hier kent je roerselen zoals hij. Waar slaat het op dat we elkaar ineens hélemaal niet meer zien of spreken? Dan maar geen relatie verdomme, dit geen contact slaat toch nergens op? We still care about eachother toch? Toch??

Ondanks al zijn irritante eigenschappen (zie vorige blog) mis ik hem verschrikkelijk. Liefst zou ik willen dat hij voor mijn deur zo staan, zou zeggen...ik mis je net zo erg, ik kan niet zonder je, onze liefde splijt dwars door de rotsen heen en dat is het belangrijkste. Al het andere is futiel, daar komen we wel uit, want we houden van elkaar.
Maar het klokje tikt voort en hij komt maar niet naar mijn deur.
Ik moet dus gaan loslaten. Ik moet het een 'plekje' geven. Ik moet hem loslaten, ik moet de liefde loslaten. Ik mag hem liefhebben, maar het mag geen pijn meer doen.