Naar dat iets wat zo mooi was naderhand zoveel verdriet doet.
Uit zelfbescherming afstand nemen, hard willen wegrennen en hopen dat je alles kan achterlaten.
Anderzijds naar 'm toe willen. Kom op zeg. We waren toch beste maatjes? Niemand hier kent je roerselen zoals hij. Waar slaat het op dat we elkaar ineens hélemaal niet meer zien of spreken? Dan maar geen relatie verdomme, dit geen contact slaat toch nergens op? We still care about eachother toch? Toch??
Maar weer niet doen omdat je weet dat je gevoel het nog niet aan kan. Dan volgen waarschijnlijk weer paniekaanvallen, dat stadium ben je nu door...dat willen we niet weer. Toch?
Mailtje van 'm. Vijf dagen wachten met terugmailen. Daarna mailen...van 100x per dag mail checken komt er niets sneller terug. Komt er niets meer terug? ... Van alles naar dit... Van elke dag intens contact naar niets. En dan alles in de wetenschap dat hij 1 straat achter mij op zijn bank zit, in z'n keuken staat, achter zijn computer, de katten knuffelt en slaapt. Af en toe denk ik haast dat ik dwars door de huizen die tussen ons in staan heen kan kijken en hem op zijn bank zie zitten. Voel zitten. Dat is helemaal absurd...hoe kan je nu iemand voelen zien zitten? Potverdrie.
Ok, ben een intens persoon maar waar zijn je rationele vermogens gebleven? Heb je die soms bij hem laten liggen?
Enfin...luddeveduh vertroebeld je visie, dat is nu wel duidelijk.

Oh god. Hij zou eens moeten weten hoe verschrikkelijk veel verdriet ik heb. Of weet hij het? Dat ik na vijf weken nog steeds iedere dag huil? Moet hij het wel weten? Zou ik dat willen?
Wacht...welnee...hoeft niet. Ik hoef 'm niet te kwetsen omdat hij niet meer verder wilde. Is niet dat hij op een dag wakker werd en dacht...goh...laat ik mijn vriendinnetje nu eens verschrikkelijk veel verdriet doen en ervoor zorgen dat ze de komende maanden als een jankend wrak door het leven gaat...leuk!
Hij dacht...wat afschuwelijk dat ik haar dit verdriet doe en ik hoop dat ze het heel snel weer te boven komt.

Dat wil hij, dat wil ik zelf ook.

Maar ik kom nog geen centimeter verder...