Ondanks al zijn irritante eigenschappen (zie vorige blog) mis ik hem verschrikkelijk. Liefst zou ik willen dat hij voor mijn deur zo staan, zou zeggen...ik mis je net zo erg, ik kan niet zonder je, onze liefde splijt dwars door de rotsen heen en dat is het belangrijkste. Al het andere is futiel, daar komen we wel uit, want we houden van elkaar.
Maar het klokje tikt voort en hij komt maar niet naar mijn deur.
Ik moet dus gaan loslaten. Ik moet het een 'plekje' geven. Ik moet hem loslaten, ik moet de liefde loslaten. Ik mag hem liefhebben, maar het mag geen pijn meer doen.
Al vijf weken stromen de tranen dag in dag uit. 'S nachts droom ik dat ik in zijn armen lig en wanneer ik wakker word herinner ik me dat het over is.

Hij kon het niet, hij zag geen toekomst meer, hij hield van me - maar niet genoeg kennelijk.
En ik begrijp zijn beweegredenen. Ik begrijp zijn ratio. Ik begrijp zijn beslissing. Er blijft alleen ongeloof omdat de liefde er wel zat. Het kwam alleen niet goed uit de verf. Twee mooie mensen met zoveel aansluitingen en zoveel liefde & genegenheid en toch liep 't niet. Die liefde was voor mij duizend zonnen waard al besloop me ook steeds vaker het gevoel dat er iets mis zat, niet vanzelf liep, om welke reden dan ook. (Toch te verschillend terwijl we in de grond zo gelijk zijn? Te snel van stapel gelopen? Verkeerde timing? Niet gelukkig alleen - dus ook niet gelukkig samen? Teveel onverwerkte bagage?). Ik wilde daar echter achter komen en zeker niet de exit zoeken. Al waren we inmiddels muurvast gelopen...
En toch blijft dat basis gevoel van verbondenheid, van pure herkenning. Na een paar dates zei hij tegen me: 'het is net alsof wij elkaar niet aan het ontdekken zijn, maar aan het herontdekken' en zo voelde het ook. Tot op het eind is dat overeind blijven staan. Er is nooit een slecht woord gevallen, alles was puur, oprecht, intiem en warm. Zelf ons einde.

Als ik op deze site lees hoe sommige relaties beëindigd worden mag ik zeer dankbaar zijn. Wij hadden een beautiful goodbye - voorbeeldig.
Heel veel tranen van beide kanten en ook daarna heeft hij me alle ruimte gegeven om afscheid te nemen in de breedste zin van het woord. Ik ben er nog twee keer geweest na de break up en hij heeft me duizend keer laten vragen en uitgelegd (tot in repeat) waarom hij er niet meer in geloofde (ik moest het tig x horen om het te kunnen geloven), heeft me intens huilend nog een paar x in zijn armen genomen, heeft me letterlijk afscheid laten nemen van alles. Zelfs hardop van de bank, waar we altijd zaten ('dag nisje'), van zijn bed (daar samen nog even theelepeltjes in tranen gelegen) ('dag nestje') en van zijn katten ('dag meissies'). Daar ben ik ook echt dankbaar voor, het toont karakter, ballen, respect voor wat we hadden, om de confrontatie aan te gaan en me niet in shock achter te laten. Ik geloof werkelijk dat als hij na het uitmaken de deur was uitgelopen en de zijne dicht had gehouden ik volledig krankzinnig was geworden.

Daarna begon mijn verdriet en het lijkt wel eindeloos. Eindeloos. Nog steeds vecht ik dagelijks tegen de neiging om naar hem toe te gaan. Te zien of zijn deur nog net zo open staat (ik denk het wel, alleen ik vermoed dat ik terugval naar stadium 1 als ik 'm nu weer zou zien). Willen weten hoe het met hem gaat, of hij er ook nog stuk van is of het al heeft kunnen laten rusten en de draad weer heeft opgepakt.

Ik weet dat het nu nog wel redelijk 'gezond' gaat (de verwerking). De tranen stromen, mijn werk ritme blijft behouden en ik probeer op een constructieve manier te verwerken. Schrijf veel, ben van het weekend aan het schilderen gegaan met een resultaat waar ik trots op ben. Ok, niet zo'n vrolijk schilderij (een huilende engel op een graf), maar wel erg mooi geworden.
Het gevaarlijke punt komt wanneer het verdriet niet minder wordt. Ik herinner het me van toen mijn man 3 jaar terug overleed. De eerste 6 maanden vocht ik als een leeuwin voor mezelf. Ging door, vluchtte, probeerde alles op te pakken. Na dat halve jaar vechten kwam de realisatie dat het geen zin had om te vechten. Het verdriet werd niet minder. En toen gaf ik op en gleed heel erg hard in een depressie waar ik 5 maanden in rondgewaard heb (een hel). Een verschrikkelijke gewaarwording.
Het gevaarlijke punt is dus het moment dat je opgeeft. Dat alles wat je doet geen resultaat geeft, geen verlichting, geen uitzicht. Dat is voor mij kennelijk het moment dat ik alles gewoon maar laat vallen, niet meer vecht en het licht uit gaat.
En dat wil ik nooit meer meemaken.
Ik hoop dan ook dat het doorzetten, vastbijten, overgeven aan verdriet of alle andere gevoelens die komen opzetten ook verwerken als resultaat geven. Vooruitgang, verlichting...zodat er geen depressie toeslaat.

Ik herinner me uit die zwarte periode drie jaar geleden dat rituelen erg kunnen helpen in de verwerking. In het spreekwoordelijke 'plekje' vinden.
Daarbij kwam de gedachte bij me naar boven om een herdenkingsplek voor onze relatie te maken. Een klein graf. Ik vind namelijk dat onze relatie zo'n plek verdiend.

Ben dus begonnen met voorbereidingen daarvoor. Vandaag bij thuiskomst een lange brief aan hem geschreven. Mijn hart erin uitgestort. En de wens daarin geschreven dat als het niet ment to be is dat we dan nu mogen loslaten, berusten en openstaan voor nieuw geluk (en ook geschreven dat als er nog een kans zou zijn of het dan ook mag schijnen, maar wel op korte termijn - de pijn is te erg). Dank gezegd voor wat was. Dank voor het feit dat hij bestaat, dat feit alleen al maakt de wereld een stukje mooier. Oprecht gewenst dat als hij zonder mij moet doorleven een nieuwe liefde moet vinden, moet durven liefhebben en liefde ontvangen. Ik hou genoeg van hem om hem al het geluk van de wereld te gunnen. Afscheid genomen.
Ook een brief aan mezelf geschreven, aan wat mooi aan mij is, wat ik ontdekt heb binnen deze relatie en dat ik een prachtige liefde waard ben.
De komende dagen ga ik wat dingetjes verzamelen (wat souvenirs van onze vakantie, schelpen die ik had meegenomen, etc) . Wil een mooi doosje kopen en het donderdagochtend samen met deze brieven in mijn tuin begraven. Met steentjes er een hart opleggen. Er wat kaarsjes neerzetten.

Een graf voor onze overleden liefde.

Omdat het vooral ook prachtig en waardevol was.