Na bijna 5 jaar bij dezelfde werkgever heb ik vanochtend mijn ontslag ingediend en de offerte getekend van mijn nieuwe werkgever. Binnen 4 dagen is mijn leven compleet veranderd en per 1 maart start ik op een nieuwe plek, binnen een nieuwe functie met nieuwe collega's.
Ik doe het met trillende benen maar ook met hernieuwd enthousiasme en energie!
Mijn ex speelt nog steeds een rol in mijn leven. De afgelopen dagen was hij een luisterend oor toen ik toewerkte naar de beslissing om de knoop door te hakken en gisteren heb ik mijn nieuwe baan met een flesje bubbels bij hem gevierd. Gisteren was ook de allereerste keer na de breuk dat we echt weer een leuke avond hebben gehad samen. Gewoon 'normaal', met leuke gesprekken, gelachen en nog wat stand-up comedy gekeken op TV.
Tuurlijk blijft dat dubbel. Ben ik 'los' van hem? Welnee. Ben ik een heel stuk losser van hem dan daarvoor? Ja!
Ons samenzijn buiten de 'relatie' geeft geen verscheurd gevoel meer, geen tranen, wel een licht weeïg gevoel van heimwee want de liefde zit nog wel in mijn hart en de herinneringen aan de gewoonten binnen de relatie zijn niet weg.
Desondanks heb ik hier veel meer vrede mee dan het geforceerde geen contact.
Hij heeft een plekje in mijn hart en op dit moment ook een plekje in mijn leven. Niet meer de hoofdplek zoals hij had, maar is nog steeds een 'important person'. Ik weet niet wat de toekomst brengt. Ik weet niet of deze vriendschap eeuwig leven is beschoord, ik kan me zo voorstellen dat als er een nieuwe lief in zijn leven komt mijn maag zou omdraaien. Ik kan me voorstellen dat als ik een nieuwe lief tegen zou komen die niet met onze band zou kunnen dealen. Ik kan me echter ook voorstellen dat de vriendschap zich verder ontwikkeld, steeds meer een plekje krijgt en dit als de 'normale' situatie gaat aanvoelen (en dus niet meer het gevoel dat de 'relatie' normaal was). Ik kan me voorstellen dat we ooit uit elkaar groeien en elkaar uit het oog verliezen. En ik kan me ergens ook nog wel voorstellen dat we ooit weer eens wat met elkaar zouden krijgen.
Maar....ik houd me nergens meer aan vast. Ik ga nu voor mezelf, ik ga me concentreren op het vooruitzicht van een nieuwe baan en laat alles maar op me afkomen zoals het komt. Incluis de weemoed, het missen, de onrust, de leegte, maar net zo goed alle mooie dingen.

Het is wat het is en sommige dingen kan je niet veranderen. Ik stop dan ook met mijn energie steken in de dingen die ik niet kan veranderen en pak hetgeen aan dat ik wel kan veranderen.

En daar heb ik nu een mooie start mee gemaakt!