Maj maj maj wat een weekend. Door de baan die ik vrijdag in mijn schoot geworpen gekregen heb wederom niet kunnen slapen alleen nu van een wat gezondere spanning. Heb besloten dat als mijn tegenbod geaccepteerd gaat worden ik het ga aannemen en dat betekent dus dat ik dan per morgen mijn baan op ga zeggen! Nou, de gedachte alleen al houdt me wakker, hoor! Ben dit weekend dus sort of stuiterballend en hyperend doorgegaan en lig nu volledig gesloopt eindelijk op de bank.
Ex is eigenlijk weer best aanwezig in mijn leven, maar wel op een wat andere manier. Hij is, zoals ik dat al zei, weer toegankelijk, er beginnen weer smsjes en telefoontjes te komen en toen ik gisteren op weg naar mijn ouders thuis vergeten was om iets uit te schakelen kon ik buurman gewoon bellen om hem te vragen even naar binnen te lopen om het uit te zetten.
Doordat hij merkt dat er bij mij echt een knopje is omgegaan richting hem neemt hij ineens ook iets minder afstand in zijn taalgebruik. Noemt me bijvoorbeeld ineens weer lief en schat (een paar weken terug schreef hij 'groetjes' onder zijn mail dus dat is nogal een ommezwaai).Wat ik wel een beetje vreemd vind ergens en tegelijk toch ook weer fijn (is dat erg fout?). Maar...op het moment voelt het wel goed zo. Ik heb vrede met de band zoals hij nu is, hoe gek dat ook klinkt.
Ben nu ineens zo bezig met een andere koers in mijn leven, een nieuwe baan, het neemt al mijn aandacht op.
Ik mis mijn ex nog steeds, maar dat is voornamelijk fysiek. De behoefte naar de lichamelijke intimiteit kan ik niet zomaar uitzetten, maar het speelt ook niet meer de boventoon wanneer ik hem zie. Daarbij voel ik me absoluut niet genegen om een 'verleidingsactie' op touw te zetten want dat zou mijn gevoel voor hem weer volledig terugwerpen. En omdat ik die plannen niet heb maak ik me ook niet zorgen dat ik er tiptop uit moet zien als ik naar hem toe ga. Vriendschap it is, nu dan hoef ik me ook niet meer op te doffen. Al is het maar om voor mezelf een perk te stellen .
Ik voel daarnaast niet meer de behoefte om hem continue te moeten spreken of zien.
Gisteren zei hij: 'misschien kunnen we morgenavond even wat drinken?' en op dit moment heb ik daar eigenlijk niet zo'n behoefte aan, gewoon puur en alleen om het feit dat ik ontzettend moe ben. Ik zie hem nog steeds graag. Ben niet boos op hem. Zijn beslissing was puur rationeel en waarschijnlijk ook zéér verstandig. We leverden alletwee teveel in in deze relatie en je zou geen prijs moeten betalen om in een relatie te kunnen zijn. Het lag niet aan een gebrek aan liefde of genegenheid en twee maanden geleden vond ik dat zó cru en oneerlijk, nu denk ik...tja...liever dit dan dat mijn eerste relatie na zoveel jaar zou zijn gestrand op bedrog en intriges.
Waar het eigenlijk op neerkomt is dat toen het uitging de grond even openspleet en ik écht het gevoel had dat ik zonder hem niet staande zou blijven.
Nu...het kóstte wat moeite en dat doet het nog steeds wel, ik ben zowat 3 maanden ook niet staande gebleven, maar verdómd, ik sta weer! En daar mag ik best trots op wezen, ik heb t verdorie niet gemakkelijk gehad de laatste jaren, but i'm bouncing back!
En toen ik vandaag ik mijn autotje terugreed vanuit mijn ouders, muziekje op, vooruitzicht van met laptopje en cognacje op de bank, lekker met mijn nieuwe Iphone rommelen, het ontzettend spannende vooruitzicht van morgen en de nieuwe baan (en de enge opzeggesprekken!) en het huidige contact met de ex voelde ik me eigenlijk best wel content.
Ik heb mijn lieve familie en vrienden, mijn huisje, ik heb mijn vrijheid, mijn lieve, prachtige katten, straks hopelijk een topbaan waar ik mezelf helemaal in kwijt kan én een eind aan mijn financiële problemen, een nieuw begin, mijn autotje die net onverwachts door de APK is gekomen én sinds een paar weken een parkeervergunning (in Amsterdam een nogal problematisch iets) en wie weet heb ik straks ook nog een mooie vriendschap met iemand die me dierbaar is!

Daar teken je toch voor?

Ik kan me wel blindstaren op alles wat ontbreekt, maar wat nog niet is in mijn leven kan nog komen, liefde komt heus wel weer op mijn pad en tot dan moeten we er maar het beste van maken!

Nu hopen dat ik een klein beetje van het stuiterbaleffect af kan komen en een beetje rust kan vinden en morgen alles van een leie dakje verloopt! Duim voor me!