Was een raar weekend. Ondanks opmerkingen van ex paar weken terug dat we maar beter niet meer samen konden slapen om de 'vriendschap niet te verwarren', vroeg hij vorige week dinsdag ineens out of the blue of ik wilde blijven slapen. Mijn eerste geschokte reactie was...'Ehh, Nou, nee'. Eigenlijk liep ik de afgelopen weken met het idee in mijn hoofd om het contact, iig tijdelijk, volledig te verbreken omdat ik maar niet los kwam.
En daar hebben mannen kennelijk radartjes voor...
Het bleef een rare avond, ex deed raar. Maakte opmerkingen als 'ik weet niet meer zo zeker of ik de juiste beslissing heb genomen' (huh?), 'ik mis je soms zo erg', 'ik droom over je'...
Het liet me niet bepaald ongemoeid, maar wekte (met name de volgende dag) ook veel woede bij me op.
Bij vertrek vroeg hij of hij me dit weekend weer kon zien.
En ja, dit weekend zijn we samen geweest, net als vroeger - als vriendje en vriendinnetje. Bijna het hele weekend, samen borrelen, koken, eten, film kijken, met de kittens spelen, slapen, koffie drinken, knuffelen, hand in hand boodschappen doen, uitgebreid brunchen en in de zon samen een tijdschriftje lezen. Een behoorlijk heftige trip down memory lane.
Ook heftig gesproken gisterenavond. Wat is dit nu wat we hebben? Gaat het ergens naar toe? Wat was nu het breekpunt? Wat doen we met alle gevoelens?
Er blijft veel onduidelijkheid. Terughoudendheid in combinatie met begrip. Liefde in combinatie met ratio. Wel in combinatie met niet. Toekomstmogelijkheden in combinatie met geen.
Alles werd wel zo'n beetje gezegd. Van 'ik hou zielsveel van je' tot 'wij kunnen elkaar niet gelukkig maken' en 'mijn twijfels zijn nog hetzelfde' tot 'we worden vast ooit samen oud' en 'ik mis je de laatste tijd zo'.

Toen ik vanmiddag thuis kwam was ik, begrijpelijk, behoorlijk de kluts kwijt.
Nu gaat het wel weer.
Ik weet dat ik prima blijf functioneren. Dat deed ik namelijk vorige week ook. Was even een dagje in de war maar de dag daarna knalde ik weer op mijn werk.
Het enige dat ik nu echt weet is dat hij het echt niet meer weet. En ik kan dat niet sturen. Ik weet het ook niet zo meer. Zomaar terug springen gaat niet, de vertrouwensbreuk is te groot. Ik zou me alleen maar zorgen maken of hij weer zou vertrekken als we nu weer vrolijk verder zouden gaan. Heb m dat ook verteld. Maar dat ik hem evenzo mis. Kortom, we zijn samen lekker onduidelijk.

Ik heb twee keuzes. Eruit stappen of de rit uitzitten.
Kennelijk kies ik voor het laatste, of dit nu een bewuste of onbewuste keuze is.

En uiteindelijk, wat er ook zal gebeuren, komt alles altijd weer goed. Daar moet ik op vertrouwen.
Of wij nu weer naar elkaar groeien, of we er geforceerd een punt achter gaan zetten en ik hem weer een tijd verschrikkelijk zal missen, of het nu heel hard uit elkaar knalt, ik kom uiteindelijk áltijd, maar dan ook áltijd weer op mijn pootjes terecht!