Even een ienie mienie dipje. Wat verzwarende factoren in mijn omgeving (gezondheidskwesties ouders) die best een beetje zorgen veroorzaken.
Gisterenavond met een paar meiden afgesproken die ik al enige jaren ken, lotgenootjes die ook net als ik heel jong weduwe zijn geworden. Natuurlijk rakelt het weer dingen op en ik merkte dat het me echt moeite koste om de verhalen over dood, rouwen en de nasleep aan te horen. Het slaat op deurtjes die ik gesloten heb. Opent ze niet...maar slaat er wel flink op. Dat zijn sterfdatum nadert helpt ook niet echt.
Ik besefte het gisteren wel...ik ben doorgegaan. Durfde deuren te sluiten en weer in het diepe te springen.
Kwam mijn ex tegen waarvan het van dag 1 voelde alsof we een liefde deelden die er altijd al was geweest. Hoefde niet ontwikkeld te worden, of ontdekt te worden - het was gewoon. En is nog steeds.

Misschien zit er toch een kern van waarheid in reïncarnatie en komen we keer op keer mensen tegen die we al liefgehad hebben.

Geen enkele garantie echter tot happily ever after. Dat begrijp ik inmiddels wel.

Ik moet gaan durven loslaten en vertrouwen. Vertrouwen dat wat altijd al was altijd zal zijn, zelfs al zouden we elkaar nooit meer zien.
Vertrouwen dat ik werkelijk een tussenpersoon in de hemel heb zitten die me af en toe nog moed in fluistert en me iedere dag een straaltje liefde stuurt.
Vertrouwen dat wat moet zijn ook zál zijn en wat geweest is had moeten gebeuren.

Ben beetje verdrietig vandaag om al het afscheid van de laatste jaren. Afscheid van mijn grote liefde, onbevangenheid, een paar jaar 'jeugd' in rouw gedompeld, afscheid van vriendinnen die het niet trokken en afscheid van de eerste echte liefde toen ik weer het lef kreeg.

Afscheid nemen bestaat niet.

Everything moves in circles...

Klinkt misschien allemaal wat zweverig en vast heel heftig, snapikwel, tis nu even zo.
Lfs