Contact met de ex blijft liefdevol, maar ook verwarrend. Vorige week vroeg hij spontaan of ik zin had een hapje te komen eten en een filmpje te kijken... Uiteindelijk echt een gezellige avond gehad, gelachen, slechte film gekeken, maar hij eindigde zoals we altijd samen eindigen...innig verstrengeld op de bank. Toen ik opstond omhelsde hij me en merkte ik dat hij verder ging in zijn avances. Automatisch trok ik me terug en zei: 'het wordt tijd om naar huis te gaan'.
Enfin...toch weer even vuurtje opgelaaid...dus twee dagen later stoute schoenen aangetrokken en hem een smsje gestuurd...of hij zin had een nachtje te komen slapen.
Hij stuurde vrij snel een berichtje terug dat hem dat heerlijk leek, maar te veel verwarring zou scheppen voor onze vriendschap. Ergens verbaasde zijn reactie me, de signalen daags ervoor waren toch echt heel anders.
Ik heb terug gereageerd dat ik me er prima in kon vinden, dat ik het fijn vind dat onze vriendschap belangrijk genoeg voor hem is om niet verder te verwarren en dat het goed was dat we nu eindelijk een grens trekken. Op het moment dat ik dat schreef stond ik daar ook echt achter. Dacht...als we voor vriendschap gaan, laten we dat dan ook écht doen!
Hij reageerde met echt een heel lief mailtje, maar toch ergens ook erg kwetsend, waarin hij schreef dat hij het heerlijk vond om samen te slapen maar zich daar achteraf erg slecht over voelde.
Hoe dan ook, duidelijk vind ik het nog steeds niet. Mij bekruipt soms het gevoel dat hij ten alle tijden de touwtjes in handen wil hebben. Hij bepaalt. Was ik de woensdag ervoor ingegaan op zijn avances, dan was ik blijven slapen...
Vraag ik iets terug van hem, dan blijkt dat te verwarrend.
Ik vind het ook wel vreemd dat hem dát verward, maar de hele avond ineengestrengeld op de bank, af en toe onderbroken door een zoen niet. Dat is heel normaal natuurlijk. Dat doe je met je ex, toch?
Ik heb het inmiddels opgegeven om hem te begrijpen. Te gecompliceerd.

En toch...het voelt wederom als een kleine mini-breuk. Een nieuwe streep (waarvan ik me nog afvraag hoe ferm die is), een nieuw afscheid. Nooit meer samen slapen.
Had ik dat niet al maanden geleden proberen te verwerken? Blijf ik kringetjes draaien tot ook deze verbintenis eindigt doordat hij een ander ontmoet? Ben ik nu werkelijk slaaf van mijn emoties? Kan ik me daar niet tegen verzetten?

Dit weekend liep alles door elkaar, gisteren was het de sterfdag van mijn overleden partner en ik liep over van gemis. Zelf eigenlijk niet eens meer weten wat of wie ik miste. Verdriet om het missen.
En weer volop levensechte flashbacks van mij en ex-lief in happy times. Die ik probeer te onderbreken door dan maar hardop de minder leuke momenten voor de geest te halen, want die waren er vanaf een bepaald punt ook volop.

Anderzijds blijft hij een steun en toeverlaat al realiseer ik me inmiddels al langere tijd dat hij niet de juiste man voor mij is. Ik heb hem er echter geen fractie minder lief om. Ik weet dat ik in een relatie met hem een deel van mezelf moet afstompen, hij weet dat zelf ook. En wie wil dat nu? En toch, ik heb hem oprecht lief.
Soms lukt het ons verdorie ook om gewoon gezellig vriendschappelijk samen te zijn en vind ik het prima en fijn zo. Een mooi doel om na te streven.

Het is niet gemakkelijk om een liefdevolle band met je ex op te bouwen die zonder verwachtingen is - zover ben ik nu wel.
En er komt een dag, dat weet ik, dat hij me vertelt dat hij een ander ontmoet heeft. En dan ga ik alsnog stuk.
Ik mag me geloof ik sowieso gelukkig achten dat het in het halve jaar dat het nu uit is nog niet gebeurd is. Dat wij heilig genoeg waren om dat halve jaar te wachten. Maar je kunt er natuurlijk geld op inzetten en hij heeft er ook recht op. Zijn leven gaat door.

En toch, ik kom niet los. Ik krijg die laatste knoopjes niet doorgehakt, al merk ik wel dat er nog steeds progressie is... Desondanks...het gaat verdomde langzaam.

Ik moet er overigens wel bij zeggen dat ik nog steeds in mijn kracht sta. Ik ben af en toe flink verdrietig, kan 'ons' missen tot uit mijn tenen, maar ik ben niet ongelukkig. Kan uit mijn tenen lachen. Slaap prima.
En dat vind ik een groot goed. Hij heeft geen 'schuld'. Bij alles wat hij doet ben ik zelf aanwezig en stem ik mee in. Hij is niet verantwoordelijk voor mijn geluk of pijn. Ik ben zelf heer en meester over mijn leven en maak mijn beslissingen. Niet altijd de beste achteraf, maar het zijn wel de mijne.
Ik verdrink niet in mijn liefdesverdriet. Het heeft een (flinke) plek in mijn huidige leven, maar ik weet...uiteindelijk gaat ook dat voorbij.

Het duurt alleen wel een beetje lang...