Zo praktisch als het in het begin was...zo onhandig is het nu:
Mijn ex woont op 200 meter afstand van me vandaan.

De relatie was kort & intens (4 maanden) en het is nu alweer een half jaar uit...en mijn hart is nog steeds vol van hem.
Na de breuk hadden we 2 maanden elkaar niet meer gezien of gesproken. Kon me soms niet bedwingen om langs zijn huis te fietsen; Thuis op de bank 'voelde' ik hem gewoon achter me zitten en af en toe wilde ik zien of dat beeld klopte. Pure zelfkwelling uiteraard.
Ook kwam ik hem al vrij snel een x langs op straat. Ik fietste naar huis van mijn werk, hij liep met krachtige stappen richting zijn auto. Ik ben een portiek ingevlogen en heb me verstopt. Dat herinner ik me ervan. Ik gebroken, hij krachtig. Ben naar huis gegaan en heb me onder mijn dekbed verstopt.

Na die twee eerste helse maanden hadden we weer een ontmoeting. Het ging in die tijd héél erg slecht met me, ik had zogezegd rock bottom van het ldvd bereikt.
Die ontmoeting en ook wel een aantal andere zaken gaven me toch weer de power om spreekwoordelijk op te staan en weer door te gaan met leven.

Ik ging voor een nieuwe baan, beste beslissing ever (als iets je gedachten verzet is het wel een nieuwe job).

Maar ik heb het gevoel dat er een stagnatie in de verwerking zit. Zo snel als het ineens ging, zo 'hetzelfde' blijft het de laatste 2 maanden.

Ex en ik zien elkaar af en toe. Hij is altijd bereid om me te helpen met praktische zaken. We eten nog wel eens samen of kijken een film. Er wordt dan ook nog teveel geknuffeld. Enfin, het is een zeer liefdevol contact, altijd beschaafd (zoals we beiden ook zijn denk ik), vol begrenzingen en niet altijd even comfortabel.

Ik probeer nog wel eens afstand te nemen, het wil me echter nog steeds maar niet lukken. Zodra hij een smsje stuurt met 'zin in een videotje vanavond?' zit ik er al voordat ik er goed en wel over heb nagedacht.
Zodra er iets heftigs in mijn leven gebeurd (mijn auto stond bijv vorige week in de brand) is het eerste dat ik denk...dit moet ik hem vertellen! (Nadat ik eerder met mezelf had afgesproken even wat afstand te nemen, voornemen was me 9 dagen gelukt). Heb m s avonds smsje gestuurd waarna hij me direct belde met de mededeling...'wat???? Is alles goed met jou????'.

Ik vind het enerzijds fijn om ex nog in mijn leven te hebben, hij betekent nog veel voor me.
Anderzijds vind ik het om dezelfde reden uiterst complex. Hij betekent te veel voor me.

Ik beschouw hem ook nog steeds als een soort van reddingsbasis. In case all hell breaks loose, dan woont ex-liefje op 1 minuut renafstand. Het geeft een 'veilig' gevoel, hoe bizar ook.
Anderzijds voelt het als een invasie van mijn leefomgeving. Mijn buurt is niet meer mijn buurt, het is onze buurt. Overal kan ik hem tegenkomen; op de parkeerplaats, bij de dierenarts, bij de supermarkt, boekhandel, slager, buurtkroeg, postkantoor. Ik wil niet een km te gaan fietsen en me uit mijn eigen buurt verbannen, al doe ik dat nog wel eens. Omdat ik me dan gewoon niet sterk genoeg voel om hem tegen te komen. Om even een lulgesprekje te houden over koetjes en kalfjes en daarna door te fietsen naar onze eigen bestemming. Vroeger kwamen we elkaar ook om de haverklap tegen, maar dan was het met een big smile en een 'tot zo lieffie'.

Daarnaast 'voel' ik hem nog steeds regelmatig (200 m achter me) bij hem thuiszitten, hoe belachelijk dat ook klinkt. En voelt het nog steeds heel onnatuurlijk om na het werk niet even bij hem langs te fietsen voor een kort babbeltje.

Ergste van alles is het vooruitzicht dat hij een nieuwe vriendin krijgt. Niet alleen de wetenschap maar ook het idee dat ik ze samen tegen zal komen. Oh my god.

Verhuizen is overigens geen optie voor me (en voor hem op het moment ook niet).

De laatste paar weken gaat het wat minder goed met me. Ik merk het vooral in de avonden, ik ben neerslachtig. Op het werk gaat het nog vrij goed, maar zodra ik thuiskomt ben ik niet meer vooruit te branden. Mijn sociale leven ligt stil, ik heb totaal geen energie voor wat dan ook. Had leuk contact met een jongeman via een dating site, interesse was gewekt, ik kon er echter niet de tijd en energie voor vinden om af te spreken. Heb uiteindelijk zelfs niet meer op zijn laatste mail geantwoord.
En af en toe zijn er weer intense vlagen van het missen van de ex. Vannacht lag ik voor het eerst in tijden weer te grienen van gemis.
Nu speelt er meer in mijn leven waardoor mijn gemoedstoestand flink onder druk staat en waarschijnlijk het gemis verergerd, maar ik ben een beetje aan het vastlopen merk ik.

Ik zie geen vooruitgang meer.

Deze korte relatie kost me nu al bijna een jaar van mijn leven. Een jaar waarin hij het centrum is.
Ik wil dat niet meer. Ik wil zelf weer in het centrum staan.

Hoe neem je afstand als je ex je buur is en het contact nog steeds liefdevol en vol compassie (nooit ruzie of woede geweest van beide kanten)? When is enough enough?