Het wordt tijd dat ik me ga beseffen dat het nooit meer goed gaat komen tussen mij en ex-lief.
We zien elkaar nog steeds 2x per maand, maar het initiatief daartoe komt grotendeels van mij uit. Zou ik niets meer van me laten horen dat zou het hoogstwaarschijnlijk volledig stil vallen.
Gisteren realiseerde ik me door het relaas van lotgenootvriendinnetje hoezeer we nog steeds de macht uit handen geven. They've dumped us en nog steeds rennen we achter ze aan. Blijven smachten, hopen, dromen dat ze tot inkeer komen. Onze 'intuïtie' verteld ons dat het wel weer goed zal komen, het heeft alleen maar tijd nodig. Zij hebben tijd nodig.
Wat wij nodig hebben is ineens ondergeschikt.
En zo blijven we speelbal totdat ex een nieuw speeltje heeft gevonden. Om vervolgens volledig stuk achter te blijven... Je wilde niet opgeven, blijft strijden, maar het is zo'n ongelijke strijd. Een uitputtende strijd.
Ik, verstandige dame, word ook nog regelmatig geteisterd door dat diepe gevoel van intuitie, het gevoel van een voorbestemde liefde, die nergens anders op gestaafd is dan intense gevoelens van mijn kant uit en herinneringen aan een relatie toen die nog goed was.
Alle raad uit mijn omgeving, dat ik een man verdien die voor me gáát, een man die niet zo verschrikkelijk gecompliceerd is, hoor ik wel...maar het dringt niet door tot de diepere laag waarin hij zit.

Mijn vader, mijn klankbord, zei altijd tegen me...een goede relatie gaat vanzélf, zeker de eerste jaren. En dat als een relatie al zo snel zo veel werk is, het gewoon niet moet zijn.
En mijn papa heeft echt gelijk. Als ik terugdenk aan een zeer gelukkig relatie die ik in het verleden had...die liep vanzelf. Tuurlijk waren er hordes om te overwinnen...maar het had een duidelijke richting en ging gewoon 'gemakkelijk' op een natuurlijke manier.
Hij was blij met mij en ik was blij met hem. Punt. Zo simpel was het.
Heel vaak keken we naar elkaar en zeiden we...'wat zijn wij een bofkonten dat we elkaar gevonden hebben!'
Helaas leeft deze lief niet meer maar deze relatie is voor mij nog een heel sterk referentiekader.

Met deze kennis in mijn zak, met alle wijsheid van minj vader en van mijzelf verbaast het me nog dagelijks dat ik nu niet los kan komen van een man die duidelijk te kennen heeft gegeven dat hij geen toekomst met me ziet, waarmee ik een relatie had die geteisterd werd door onzekerheden, spanningen en waarin alles moeilijk was en niets vanzelf ging.
Ik blijf het maar tegen mezelf goed praten...in de trend van 'hij heeft een moeilijke jeugd gehad, hij kan er ook niets aan doen dat hij is zoals hij is, hij is een mooi persoon en ik zíe hem, hij moet alleen nog tot besef komen wat we delen, blablabla'.
Ja, én? Wat heb ik eraan?
Al was hij de moeilijkste en de meest gecompliceerde man ter wereld - als hij voor ons gegáán was en mij oneindig lief zou hebben gehad, dan had dat allemaal niets uitgemaakt.
Maar feit is nu eenmaal dat hij mij niet oneindig lief had - zijn liefde bleek eindig - en de strijd vanaf dat punt werd een eenzame strijd. Ook toen ik nog in de relatie zat.
En nog steeds strijd ik. Zelfs wanneer er geen contact is, wanneer hij buiten oogveld is, gaat de innerlijke strijd onvermoeibaar door. Blijf ik met kettingen aan hem verbonden, terwijl zijn kettingen allang los zijn.

Het wordt tijd om de strijd te staken. Om de wapens neer te leggen.
Het wordt tijd om me eens en te meer te beseffen dat dit nooit meer goed komt. Dat ik niet eens moet wíllen dat het goed komt.
Dat ik eigenlijk moet hópen dat het nooit meer goed komt omdat dat zou betekenen dat ik weer in een relatie zou belanden waarin ik onnoemlijk veel concessies moet doen.
En zo hoort het niet te gaan.

Ik wil weer een relatie volgens mijn eigen ervaring, volgens de wijsheid van mijn vader, die gewoon vanzelf loopt, iets in het leven wat nu eens even niet zo gecompliceerd is (er zijn al voldoende moeilijke & zware dingen in het leven) maar een rust- en lichtpunt. Een liefde die staat als een huis en niet bij het eerste windje om gaat.

It just was not ment to be.