Ik ben wat minder op ldvd te vinden de laatste tijd. Heb steeds begin december weer een vaste relatie en dat wordt met de dag hechter. Ben dus opnieuw verliefd geworden, een heerlijk gevoel.

Er is alleen 1 klein dingetjes waar ik me nog wel verdrietig om voel.
Afgelopen dinsdag belde ik mijn ex op, omdat hij nog steeds onze lening moet af te betalen. Na wat standaard geklets, zei hij (out of the blue) dat hij pappa werd. Ik ben onwijs geschrokken van dat nieuws, deed ook wel pijn. Ik heb er gelukkig met een paar vriendinnen over kunnen praten. Nu gaat het wel beter, maar het blijft toch een beetje door mijn hoofd spoken. Al die 10 maanden dat hij met haar is, telkens weer die verhalen van hem dat hij twijfelt, dat hij niet zeker weet dat zij de ware is. En dan toch bij haar intrekken, samen een nieuw huis kopen, en dan nu samen een kind. Bravo meid, denk ik dan, je hebt het voor elkaar. Af een toe een steek van jaloezie heb ik wel. Ook omdat het precies nu een jaar geleden is dat ik met mijn ex heb gesproken over trouwen en kinderen krijgen.

Ik ben nu ruim 10 maanden verder. En my God, wat is het moeilijk geweest. Als ik nu terugkijk kan ik wel duidelijk een aantal momenten zien.

Eerst de klap: na 8 jaar werd ik aan de kant gezet door mijn vriend die met iemand verder ging die hij amper 3 weken kende. Keihard. Huilen. Krijsen. Ik was half dood.

De eerste maanden leefde ik in een roes. Ging naar mijn werk, maar huilde weer in de auto op weg naar huis. Heb een moment gehad dat het leven niet meer hoefde. Zat Verdoofd op de grond tegen de koude muur van mijn badkamer.

Toen kwam de zomer, kon weer soms genieten van het leven. Begon weer te sporten, leerde nieuwe mensen kennen. De huilbuien werden minder.

Mijn laatste blog item is alweer van begin oktober. Als ik alles zo terug lees, wordt ik weer zo verdrietig.
En opnieuw staat mijn leven weer op z'n kop.

Voor degene die nieuw zijn hier, even het heel kort samengevat: mijn ex verliet mij in februari na 8 jaar, voor iemand die het net 3 weken kende. Na een vreselijk tijd waar hij in het begin nog vaak twijfelde, maar toch voor haar koos, ging het vanaf de zomer wat beter met me. Ik leerde iemand kennen en was 2 maanden in de wolken! Helaas is dit ook op een rot manier aan z'n eind gekomen en is er totaal geen contact meer met die man.

Maar ik liet me niet klein krijgen, ging steeds meer dingen ondernemen en dat gaf me veel energie. En omdat ik weer positief was, kwamen er vanzelf weer interessante mensen op mijn pad.

Het is zo stil in deze nacht. Kom net thuis van een vreselijke avond. Na de breuk met mijn grote liefde in februari, wat voor mij zo onverwachts kwam, ben ik vanavond weer zo keihard gefronteerd met de realiteit! Dacht ik na zoveel maanden eindelijk een beetje liefde te hebben gevonden, blijkt dat ie zoveel anderen naast mij heeft gehad nog steeds heeft!

Voel me nu zo alleen en het erger is: ik heb net mijn ex gebeld! Ik wist even niet wie ik moest bellen en ik was zo emotioneel! Mijn ex had vele fouten, maar vergeleken hoe ik nu ben behandeld door deze nieuwe "liefde"is dat niks. Natuurlijk reageerde mijn ex heel lauw, wat moet ie anders doen? Nu heb ik spijt dat hij weet dat ik weer zo kwetsbaar ben...

Hallo iedereen,

Daar ben ik weer, tijdje niets geschreven. Mijn leven leek na de breuk met mijn ex (eind februari) heel lang stil te staan, maar kwam half augustus toch ineens weer opgang. Ik ben een leuke jongen tegengekomen op de sportvereniging. (zie vorige blogs) en nog steeds ga ik met hem om. Maar, helaas, hij gaat emigreren, dat had ie mij direct al gezegd. De datum komt nu ook dichterbij en ik merk dat ik toch meer voor hem ben ga voelen. De gedachte om weer iemand te verliezen aan wie ik mijn hart heb gegeven, dat maakt mij zo verdrietig!
Ik wil niet weer in dat gat vallen! Niet voor de tweede keer in zo korte tijd! Maar ik ben er onbewust toch op weg naar. Ik had er niet op in moeten gaan, maar ik was alleen en ergens ook zoekende naar affectie.

Gisteren heb ik na 2 maanden mijn ex weer gezien. Hij kwam de laatste dingetjes brengen die hij nog van mij had. Hij had netjes gebeld of het gelegen kwam en vertelde dat hij rond 8 uur er zou zijn. Om 10 uur zou hij dan weer weggaan omdat hij met zijn beste vriend (die vlakbij mij woont) had afgesproken.
Maar s middags belde hij heel nerveus op, zijn vriendin zou meerijden en dan naar een vriendin gaan. Ze is een echte controlfreak, zo kan ze eisen dat ze weer naar huis moeten zodat hij niet met zijn vriend kan gaan stappen. Ik mocht dus ook niet bellen, want dan zou het horen.

Tegen 8 uur kwam hij dan heel zenuwachtig binnen. 'ik blijf maar even, want ze zou weleens kunnen bellen'. Hij had het niet gezegd tegen haar dat hij even naar mij toe ging, want anders zou ze gaan flippen. Is vaker gebeurd (zie vorige blogs), tot dingen kapot smijten en mijn foto's verscheuren aan toe.

Ik ben een poosje niet op de site geweest. Het ging ook best wel even goed met me. Heb via de sport die ik beoefen een leuke jongen ontmoet. We zien elkaar 2 a 3 keer per week nu en het gaat best wel aardig. Jammer genoeg gaat hij over 2 maanden emigreren. Dat is zijn droom, die heeft hij al jaren.

Maar, ik was al een tijdje in stilte verliefd op een collega. Daar heb ik een paar maanden geleden heel leuk contact mee gehad. Het contact was zo, dat ik best wel hoop had. Hij is de ideale man, leek mij.

Helaas....vandaag kwam ik hem na een aantal maanden weer tegen. Hij deed afstandelijk, bleef beleefd maar er was geen chemie meer van zijn kant. Het deed me heel veel pijn. Meer dan ik had gedacht.