Ik ben wat minder op ldvd te vinden de laatste tijd. Heb steeds begin december weer een vaste relatie en dat wordt met de dag hechter. Ben dus opnieuw verliefd geworden, een heerlijk gevoel.

Er is alleen 1 klein dingetjes waar ik me nog wel verdrietig om voel.
Afgelopen dinsdag belde ik mijn ex op, omdat hij nog steeds onze lening moet af te betalen. Na wat standaard geklets, zei hij (out of the blue) dat hij pappa werd. Ik ben onwijs geschrokken van dat nieuws, deed ook wel pijn. Ik heb er gelukkig met een paar vriendinnen over kunnen praten. Nu gaat het wel beter, maar het blijft toch een beetje door mijn hoofd spoken. Al die 10 maanden dat hij met haar is, telkens weer die verhalen van hem dat hij twijfelt, dat hij niet zeker weet dat zij de ware is. En dan toch bij haar intrekken, samen een nieuw huis kopen, en dan nu samen een kind. Bravo meid, denk ik dan, je hebt het voor elkaar. Af een toe een steek van jaloezie heb ik wel. Ook omdat het precies nu een jaar geleden is dat ik met mijn ex heb gesproken over trouwen en kinderen krijgen.

Gek is dat, ik ben nu best wel gelukkig, mijn nieuwe vriend is geweldig en houdt echt van me. En toch...stiekem hoop ik ergens op iets van 'boontje komt om z'n loontje.'
Stukje wraak, ik heb zoveel pijn gehad, waarom heeft hij geen pijn? Waarom lijkt bij hem alles goed te gaan?

Probeer het nu te zien als de streep, die toch onder onze relatie was getrokken alleen nog maar dikker is geworden door dit nieuws. Geen weg meer terug, nooit meer. Opluchting gaat gepaard met verdriet. Want dit was het dan, 8 jaar verliefd geweest, 10 maanden verdriet gehad en nu is alles defitief over! Geen gevoelens meer voor hem, geen verdriet meer om hem!

Ga zo naar Schiphol, mijn nieuwe liefde ophalen die terugkomt van wintersport. Een ritje van een half uur, maar voor mijn gevoel een welverdiende rit naar een liefdevolle toekomst!