Ron, ik schrik me echt een hoedje van je berichtje van gisternacht.
Als ik kon, kom ik zo naar je toe hoor!
Denk aan je zoontje en aan al die andere mensen die om je geven!

Je bent nu niet online, ik maak me echt zorgen en ik denk met mij heel veel andere ldvd-ers.

Vrijdagavond.
Kom net thuis van een etentje met mijn twee zusjes. Was erg gezellig, maar ook moeilijk: zij hebben ondertussen na hun verbroken relatie toch wel snel weer iemand gevonden. Hun weekend stond al weer volgepland.
En ik? Moet nog steeds het weekend vechtend doorkomen. Vechten tegen mijn gevoelens. Acht jaar lang hele fijne geweldige weekenden gehad. Nooit het gevoel gehad dat ik perse alleen wilde zijn. En nu, de stilte wordt bijna je ergste vijand. Ik moet echt zoeken naar dingen om te ondernemen, vond je het vroeger juist heerlijk om even niets te moeten doen in het weekend, nu is het vreselijk.

Hallo allemaal,

Gewoon een vraagje: bij wie is, net als ik, ongeveer 5 maanden geleden de relatie (van 8 jaar) verbroken? Wil graag van jullie weten hoe jullie er nu voorstaan.
Ik voel me wel iets beter dan in het begin, maar ik ben er nog wel elke dag mee bezig. Dat komt ook doordat ik hem nadat het uit was, een aantal keren heb gezien nog, dat besef ik wel.
Het is tot nu toe het ergst wat me overkomen is...hoop nooit meer het weer te hoeven mee te maken.

Elke situatie is weer anders, maar ik ben ook wel nieuwsgierig hoe jullie er na zoveel maanden voor staan.

Ik dacht dat ik goed ging, ben goed door mijn vrije week heen gekomen, heb voor het eerst mijn verjaardag zonder hem gevierd (na 8 jaar). En daarna weer aan het werk. Alles ging wel oke.

Maar nu, het is 15 dagen geleden dat ik hem voor het laatst heb gezien. Het lijkt veel langer dan dat. De laatste tijd ben ik voornamelijk boos en teleurgesteld in hem. Vond het sterk van me om zo te denken. Daarom doet het me nu zo verdriet weer, omdat ik voel dat ik hem enorm mis. Het lijkt wel of ie dood is. Dit is voor het eerst dat ik het zo definitief voel. Ik had met mezelf ook afgesproken dat ik geen contact meer moest hebben, je hoort weer telkens zoveel dingen die je toch weer, alleen, moet verwerken. Dus dan kan je beter niets meer horen. En dat laatste ervaar ik dus nu.....niets meer.

Ik sta soms verbaasd van mezelf. Kan ondertussen 2 tot 3 dagen zonder tranen doorkomen. Maar dan is er toch wel soms een dip. Meestal s avonds. Je komt alleen thuis en dan... ach jullie kennen het wel.

Ik moet ook sterk zijn, vandaag is het precies 5 maanden geleden dat het uitging. Ik vecht nog met mijn gevoel, hij is ondertussen aan vakantie nr 3 met zijn nieuwe vriendin begonnen. Hoe kunnen twee levens ineens zo sterk uit elkaar lopen? Twee levens die 12 jaar samen waren, waarvan 8 jaar zo close? Denkt hij nog weleens terug?

En zo kom ik de dagen door. Het echte huilen is voorbij, maar hij zit nog steeds in mijn gedachten. Zal ook wel nooit helemaal weg gaan.

Net mijn de oma van mijn ex gesproken. Ze had me een kaartje gestuurd voor mijn verjaadag en ik wilde even bedanken.
Ze was ontzettend lief en het heeft me best wel goed gedaan. Fijn om met iemand even te praten die mijn ex al 32 jaar kent. Ze vindt het heel erg jammer dat het over is tussen hem en mij.

En toch...ik ben wel heel verdrietig. Ik moet constant denken aan mijn ex en vooral fijne herinneringen komen naar boven. Ja gaat even terug in de tijd. Alsof de afgelopen 5 maanden even zijn uitgewist. Ach, kon dat maar.

Dit is dus zo'n zwak moment dat je behoefte krijgt hem te bellen of te mailen. Gelukkig kan dat nu niet, want hij is immers op vakantie.

Het valt me tegen. Straks, over een paar uur, heb ik een huis vol mensen om mijn verjaardag te vieren.
Ben in de weer met bbq, stoelen en boodschappen.

Maar bij alles, echt alles wat ik doe (eigenlijk op de automatische piloot) denk ik aan hem. Denk ik aan 8 jaren met verjaardagen, bbq-en, visites etc. Hoe we samen snel het huis op orde maakten, hoe ik de keuken stond en hij de tuin gezellig maakte...

Ik dacht dat ik het kon, maar het valt echt tegen. Wat doe ik mezelf aan? Lijkt wel of ik mezelf aan het martelen ben. Het is zo bizar...hij is alles totaal vergeten, bouwt een nieuw leven met een ander, in een andere stad. En ik snotter boven mijn zak met briketten, omdat de laatste keer hij het was, die die zak pakte...