Ik sta soms verbaasd van mezelf. Kan ondertussen 2 tot 3 dagen zonder tranen doorkomen. Maar dan is er toch wel soms een dip. Meestal s avonds. Je komt alleen thuis en dan... ach jullie kennen het wel.

Ik moet ook sterk zijn, vandaag is het precies 5 maanden geleden dat het uitging. Ik vecht nog met mijn gevoel, hij is ondertussen aan vakantie nr 3 met zijn nieuwe vriendin begonnen. Hoe kunnen twee levens ineens zo sterk uit elkaar lopen? Twee levens die 12 jaar samen waren, waarvan 8 jaar zo close? Denkt hij nog weleens terug?

En zo kom ik de dagen door. Het echte huilen is voorbij, maar hij zit nog steeds in mijn gedachten. Zal ook wel nooit helemaal weg gaan.

Dan heb ik nog het geluk dat ik iemand anders heel leuk vindt, geeft genoeg afleiding. Maar helaas ook verdriet, omdat dit (tot nu toe) een onbeantwoorde liefde is.
En tijdens mijn dips schreeuw ik mezelf toe: twee mannen waarvan ik hou: eentje is er vandoor en de ander is blind!
Tja, af en toe zelfmedelijden heb ik ook.

Ik hoop echt op betere tijden, ben er wel klaar voor. Tijd voor iets nieuws! Even geen verdriet meer...