Vandaag zou mijn ex komen. Eerst zou het dinsdagavond zijn, toen vrijdag, en ten slotte dus vandaag. Om 2000 uur had ik nog niets gehoord van hem. Dus maar even sms en. Krijg ik een sms terug dat de plannen voor vandaag anders waren gelopen en dat hij de hele dag en avond met haar was/is en dus niet stiekem kon komen (zij weet daar niks van)
En vlak daarna een sms of ie woensdag kon komen. En of ik even niet wil terug sms-en want zij is er natuurlijk bij nu.

Nu ben ik echt bijna in staat om hem echt resoluut de deur te wijzen. (bij wijze van spreken dan)
Dan maar ook de het laatste stukje van onze vriendschap niet meer. Ik weet wel het niet zo is dat hij niet wil komen, maar ik ben het zat om echt op de allerlaatste plaats te komen. En dat terwijl hij toch ook nog contact wil. Het is zo minimaal wat er nog is, dan kan ik ook wel afscheid van dat nemen. Misschien denk ik morgen er wel anders over, maar nu ben ik het echt zat om een speelbal te zijn van zijn emoties en gedachten. Meneer zit wel in een luxe positie, nieuwe vriendin, nieuw leven en ook nog eens niet echt afscheid hoeven te nemen van zijn ex. Belachelijk gewoon dat ik dit toelaat!

Tja, ik kon het weer niet laten. Moedig geworden door de laatste redelijk leuke telefoon gesprekjes en het fijne bezoek van mijn ex afgelopen zaterdag, dacht ik hem te kunnen bellen.
Begon goed, maar het gesprek werd voor mij, (voor hem niet) te emotioneel.
Was hij vorige keer dat ik hem nog sprak niet echt te spreken over zijn vriendin, nu was ze weer het helemaal. Hij ziet mij dus gewoon als tussendoortje.
Op 1 of andere manier is ie in de wolken dat hij zo aan het veranderen is, en hij zei zelfs net dat het dan ook maar misschien beter is om mij niet meer te zien.
Daar was ik dus bang voor; ik verlies hem voor de tweede keer, voor mijn gevoel dan.

En daar was dan telefoontje nummer twee sinds zaterdag. Nee, hij kon niet komen. Hij moest thuis eten omdat een vriendin kwam van haar .Hij was teleurgesteld. Misschien dan vrijdag zei hij. Misschien, was mijn antwoord. Ik ben zo week als hij belt...

Mis hem enorm en het je pakt elke strohalm vast dan. Schreef al eerder dat mijn rol in zijn leven nu eentje was van minnares, terwijl ik 7 jaar zijn vriendin ben geweest.
Gisteren een goed gesprek gehad met een vriendin van mij, die psychologe is. Ze zei: "bekijk het als een film, alsof je van de zijlijn toekijkt. Het is geen onderdeel meer van jouw leven, zo moet je het zien en kan je verder."

Zojuist mijn ex aan de telefoon gehad. Wat is dat toch? Ben ik nu ineens meer interessanter dan toen we een relatie hadden? Zaterdagavond is hij dus langsgeweest en zoals de afgelopen 4 maanden dat het uit is, was het gewoon weer heel fijn en voelden we weer tot elkaar aangetrokken. Dat is nooit weggeweest.
Hij vertelde dat hij me gisteren ook heeft gebeld (ik was in gesprek). Hij was met zijn nieuwe vriendin uit eten en ging even buiten pinnen. Wie gaat dan zijn ex bellen, als je zo in love bent op een ander?
Net tijdens het korte telefoontje, zei hij dat hij misschien deze week ook langs wilde komen.

zit met gemengde gevoelens achter mijn pc. Mijn ex sms de vanmorgen dat hij om 2100 uur zou komen. Ondanks dat je verstand zegt om hem niet te zien, heb ik de hele dag naar hem uit gekeken. (nu denkt iedereen natuurlijk dom dom dom)

Bij ons ligt het misschien ietsje anders dan bij anderen. Bij hem is zijn gevoel voor mij niet weg. In tegendeel, hij geeft zelfs toe dat hij van mij houdt nog. Maar dat hij nu door een bepaalde fase moet.
O, ik weet heus wel dat het vaak ook praatjes zijn, en dat hij echt niet zo maar zijn nieuwe vriendin aan de kant zet. Maar, op deze manier, zoals wij vanavond elkaar zagen en spraken, weet je wel of er nog wel genoeg is om uberhaupt ooit in de toekomst verder te gaan met elkaar.

Het is weer terug, dat nare, nare gevoel. Dat gevoel wat ik ook had in het begin. Het gemis van hem, zijn stem, zijn lach, alles. Maar je kan er niets meer mee. Je wilt het kwijt, maar het gaat niet.

Na bijna 4 maanden is het verdriet niet minder, alleen leiden de dingen die ik in de afgelopen 4 maanden heb gedaan, meer af. Je bouwt 4 maanden lang, bewust en onbewust, een nieuwe wereld om je heen op. Dat zijn nu de zaken die me bezig houden. Maar toch maakt je hart en je verstand soms een sprongetje terug in de tijd. Dan herinner ik me weer hoe gelukkig ik was, samen met hem. Dan kan ik het wel weer uitschreeuwen om al dat moois wat me is ontnomen. Door dezelfde persoon die me het ooit gaf!

Ik nader bijna de 4 maanden. Is het al weer zo lang geleden? Ergens is voor mij de tijd stil gaan staan half februari.
Afgelopen week een paar dagen doorgekomen zonder te moeten huilen. Althans, niet hardop meer. Want nog steeds is er verdriet, ik kan het iets meer onder controle krijgen, dat is het eigenlijk.

Donderdagavond belde mijn ex totaal onverwachts. Het verbaasde mij dat ik zo rustig bleef. Hij was in zijn auto aan het bellen, terwijl zijn vriendin achter hem reed in haar auto!
Hij zei dat ie mij miste, en vervolgens kreeg ik te horen dat ik toch veel liever was dat zij was. Pardon??? Wat doe je dan met haar, waarom heb je onze relatie van 7 jaar opgegeven? Om even te kijken hoe het me iemand is? Om te gaan vergelijken?