Een dag zonder tranen? Het kan dus wel! Na 3,5 maand gelukkig iets meer rust. Sinds vrijdag, 5 dagen geleden, geen contact meer gehad met mijn ex. Ene kant geeft het me dus die rust, aan de andere kant nog steeds dat misselijke gevoel .Je hoopt ergens toch dat hij me gaat missen. Dat is het rotste gevoel: dat iemand je na 7 jaar kan inruilen voor een ander en je totaal aan je lot overlaat. Nog hoor ik zijn woorden: er zijn zoveel andere vrouwen,ze kunnen mooier, leuker zijn, maar niemand is zoals jij, jij bent mijn vrouwtje. Jij bent perfect.
En toch is er iemand op zijn pad gekomen, die dat heeft overtreft. Dat had ik echt nooit verwacht. En ook zo snel.

Op dit moment een enorme terugval. Het begon vandaag goed, fijn gewerkt en na het werk de kroeg in met wat collega's. Toen ik daarna op de fiets naar huis reed, dacht ik aan mijn ex. En het zal we de drie wijn geweest zijn, maar ik ging hem bellen. Wilde gewoon even alleen zijn stem horen.
Dat gesprek is natuurlijk helemaal fout gegaan. Alsof ik mezelf constant weer moet pijnigen. Hij is weg bij, woont samen met zijn nieuwe vriendin, die hij 3 maanden kent, en gaat gewoon door met alles...Waarom moet ik dan bellen?? Begrijp mezelf niet meer.

Zit ik weer snotterend achter mijn notebook. Schiet niet op. Dat gevoel dat ik de enige ben ik verdriet heeft om de verbroken relatie, dat gevoel is bijna niet te beschrijven. Dat hij nu meer verder wilt met mij, dat is nog te volgen, maar ik kan er gewoon niet over uit dat hij alles zo makkelijk achter zich laten. En dan gelijk met iemand die hij amper kent te gaan samenwonen. Is dat voor hem zo vele malen sterker dan je maatje waarmee je 7 jaar samen bent geweest? Kan het gewoon niet geloven, maar ik vrees dat ik het toch moet....

Nog steeds tel ik de dagen hoelang het geleden is dat de liefde van mijn leven na 7 jaar een eind aan de relatie maakte.
Als je een relatie begint, dan doe je dat met z'n tweetjes, maar stoppen ermee, dat bepaalt ineens 1 persoon. Tel ik dan niet meer mee?
Vandaag een moeilijke dag, hij belde hoe het met me ging, om vervolgens blij te vertellen hoe blij hij was met z;n nieuwe huis en nieuwe vriendin.
Hoe kan iemand zo snel een vreemde van je worden?
Moet de telefoon ook niet meer opnemen, maar je hart schreeuwt van 'ja'. Hopen tegen beter weten in, op dat ene telefoontje: ik mis je, ik kom terug. Helaas...