Op dit moment een enorme terugval. Het begon vandaag goed, fijn gewerkt en na het werk de kroeg in met wat collega's. Toen ik daarna op de fiets naar huis reed, dacht ik aan mijn ex. En het zal we de drie wijn geweest zijn, maar ik ging hem bellen. Wilde gewoon even alleen zijn stem horen.
Dat gesprek is natuurlijk helemaal fout gegaan. Alsof ik mezelf constant weer moet pijnigen. Hij is weg bij, woont samen met zijn nieuwe vriendin, die hij 3 maanden kent, en gaat gewoon door met alles...Waarom moet ik dan bellen?? Begrijp mezelf niet meer.

Zit ik weer snotterend achter mijn notebook. Schiet niet op. Dat gevoel dat ik de enige ben ik verdriet heeft om de verbroken relatie, dat gevoel is bijna niet te beschrijven. Dat hij nu meer verder wilt met mij, dat is nog te volgen, maar ik kan er gewoon niet over uit dat hij alles zo makkelijk achter zich laten. En dan gelijk met iemand die hij amper kent te gaan samenwonen. Is dat voor hem zo vele malen sterker dan je maatje waarmee je 7 jaar samen bent geweest? Kan het gewoon niet geloven, maar ik vrees dat ik het toch moet....