Ga eens proberen een tijdje geen contact meer te hebben met mijn ex.
Helaas moesten nog wel een afspraak maken om de laatste spullen op te ruimen en naar grofvuil te brengen. Ik had een simpel mailtje gestuurd maandag dat het 11 juli kon. En hij had gelijk mij gebeld maandag .Maar ik heb niet opgenomen. Vandaag heeft ie een mail gestuurd. Dat 11 juli okee was. En dat hij zaterdag, toen hij met een bus vol spullen van ons oude huis naar zijn nieuwe huis reed, het erg moeilijk had gehad. Letterlijk schrijft hij: "ik ben de hele zondag beduusd ervan geweest, maar ik kon het niet kwijt."(zijn vriendin wordt gek als ie alleen maar mijn naam al noemt en krijgt echt woede aanvallen dan, zie vorige blogs)

Vandaag gaat het weer ietsjes beter met me. Gisteren was een heftige terugval. Duizenden gedachtes spookten door mijn hoofd. Voor het eerst in die 4,5 maand, ben ik zo moe.
Alsof het nu echt voorbij is.

Ik zag op mijn telefoon dat hij gebeld had, kennelijk niet gehoord. Maar ik durf niet terug te bellen. Gewoon omdat je dan weer dingen hoort die me raken en pijn doen. Dat doet ie niet bewust hoor, maar alleen een paar woorden of 1 zin over haar of over hun, doet me al verdriet. Ik ben niet langer alleen met hem aan de telefoon dan, maar ook indirect met haar. En dat wil ik niet meer! De herinnering aan vroeger wordt ook steeds meer overschaduwd door zijn verhalen die hij nu vertelt over hem en haar. Of ze nou iets leuks hebben meegemaakt of ruzie hebben. Ik wil daar geen deelgenoot meer van zijn. Lukt niet meer..kan niet meer.

Wat was dit een rotdag! Ik heb een ontzettende terugval, heb datzelfde gevoel als in het begin, energieloos en verlamd.

Het is ook een beetje mijn eigen schuld. Hopen tegen beter weten in, dat hij de ruzies (en haar hysterische aanvallen) met zijn nieuwe vriendin zat begint te worden, en in gaat zien wat hij heeft achtergelaten.

Gisteren was het erg emotioneel. De spullen zijn verdeeld en hij heeft zijn deel meegenomen. Wat achterblijft zijn lege ruimtes in huis. Pijnlijk om te zien, maar ik heb nu nog geen energie om dat te veranderen. Komt nog wel.

En ik heb de klassieke fout gemaakt om toch een intieme relatie met mijn ex aan te gaan. Voor hem makkelijk, zo heeft ie alles. Hij krijgt nog niet eens de kans om mij te missen, ik doe nog steeds te veel mijn best om hem gelukkig te maken. Ten koste van mijn geluk op dit moment.

Ik ben echt in tranen, een enorme terugval.
Mijn ex rijdt net weg met een bus vol spullen. Zijn laatste dingen...alle 7 jaren kwamen voorbij in volle dozen en kratten.

Ik dacht dat het wel zou gaan, maar ik ben de hele avond erg emotioneel. Hij kwam om 19.30 en tot 21.30 hebben we zitten praten en oeps, ook gevreeen.
Maar dat doen we eigenlijk al sinds het begin dat het uit was.

Daarna uren gesjouwd en af en toe allebei een moment gehad van: dit klopt niet.
Sinds zijn heftige ruzie met zijn vriendin afgelopen week, waar hij haar nog 1 kans geeft, had ik toch een klein beetje hoop. Niet veel, maar iedereen herkent dat wel. Je klampt je vast.

Ik ben zo ontzettend verdrietig! Allereerst dat hele gedoe van gisteravond (zie eerdere verhalen). Net belde mijn ex vriend om te vertellen wat er allemaal bij hem en haar thuis is gebeurd. Zij had dus per ongeluk een gesprek gehoord tussen mijn ex en ik, omdat per ongeluk zijn telefoon aan stond.
Ze hebben gisteravond tot s morgens vroeg zulke erge ruzie gehad, ze is hysterisch geworden en heeft met spullen gesmeten. Daarna heeft ze alle foto's verscheurd van vroeger, waar ik op sta. Ik vraag al maanden om die foto's en komende zondag zou mijn ex die doos komen brengen. Hier was ik dus bang voor! Het zijn niet zomaar vakantie kiekjes, maar geposeerde foto's waar ik heel trots op was en ze betekende ook heel veel voor mij. Hij was ze jarenlang ingelijst in de kamer hangen.

Zojuist is mijn ex vriend geweest. Als jullie eerdere verhalen van mij hebben gelezen, weten jullie dat ik, in die 4 maanden dat het uit is, nog veel contact heb met mijn ex.

Nu kwam hij dus ook, hevige onweer en regen. Alsof dat de voorbode was wat er te wachten stond...
Hij kwam binnen en zei dat hij bang was dat zijn vriendin hem achterna was gereden. Omdat ze nogal vaak ruzie hebben en elkaar beiden niet vertrouwen.
Terwijl hij dit aan mij vertelt, en ik af en toe een opmerking maakte, schrok hij enorm ineens. Zijn telefoon stond nog aan! En als laatste had hij haar gebeld!
Ik dacht echt als eerste: het heeft zo moeten zijn! Boontje komt om z'n loontje.

Mijn ex belde net om te zeggen dat hij het heel vervelend vond dat ie niet kon komen zondag. En toen kreeg ik dus een heel verhaal hoe zijn weekend was. Allemaal leuke dingen natuurlijk. Het steekt mij ontzettend, bij mij was het altijd zo: leuk om iets te gaan doen samen, maar ik wil ook met vrienden gaan sporten/uitgaan. En nu met haar is hij nonstop bezig, samen uiteten ,zeilen, bbq en zelfs samen fietsen! Ik reageerde nergens op, maar ik wilde wel uitschreeuwen: waarom met mij toen niet in al die jaren! Misschien mag ik een relatie van 4 maanden (zolang zijn ze samen) niet vergelijke met onze relatie aan het eind van die 7 jaren, maar het doet wel pijn. Een stukje jaloezie komt om de hoek kijken.