Zojuist is mijn ex vriend geweest. Als jullie eerdere verhalen van mij hebben gelezen, weten jullie dat ik, in die 4 maanden dat het uit is, nog veel contact heb met mijn ex.

Nu kwam hij dus ook, hevige onweer en regen. Alsof dat de voorbode was wat er te wachten stond...
Hij kwam binnen en zei dat hij bang was dat zijn vriendin hem achterna was gereden. Omdat ze nogal vaak ruzie hebben en elkaar beiden niet vertrouwen.
Terwijl hij dit aan mij vertelt, en ik af en toe een opmerking maakte, schrok hij enorm ineens. Zijn telefoon stond nog aan! En als laatste had hij haar gebeld!
Ik dacht echt als eerste: het heeft zo moeten zijn! Boontje komt om z'n loontje.

Hij is gelijk weer weggegaan. Gaat proberen alles te lijmen. Hij vond het ook moeilijk allemaal, maar hij heeft nu eenmaal deze keuze gemaakt en vindt het laf (naar de buitenwereld toe) om nu weer wat anders te kiezen. Dus probeert hij het nog met haar.

Het gaat mij niet dat hij terug komt bij mij, maar ik vind het wel een goed gevoel, dat hij dus niet vindt bij een ander wat hij dacht te missen bij mij. Laat ze maar vechten, ik sta aan de zijlijn. Ik heb mijn portie al gehad, mijn verdriet, mijn woede, nu mogen zij!