Ik ben vandaag nogal in de war. Gisteren ben ik die leuke jongen van mijn sportvereniging tegen gekomen. Ik heb iets moeten uitstralen, want al vrij snel hadden we het erg gezellig samen aan de bar.
Voor het eerst sinds het uit is, nu 6 maanden, voelde ik de behoefte om iemand anders dicht bij me te hebben.
We zijn naar mijn huis gegaan om een uur of 1900 en pas vanmiddag 1300 uur is ie weer weggegaan. Heerlijk om weer in een paar sterke armen te liggen. Natuurlijk dacht ik ook aan mijn ex, maar niet zoveel eigenlijk. Een nieuw iemand in je leven slokt al je energie op, het het verleden is dan echt het verleden geworden.

Weer 6 dagen stilte na zijn laatste telefoontje. Dat ene telefoontje na 4 weken, waarin ik rustig en koel bleef. Zo sterk als ik toen was, zo zwak ben ik laatste dagen. Ben onrustig, en ook kwaad. Hij haalt toch weer wat overhoop bij mij, zelfs al was de inhoud van het telefoontje niet echt veelzeggend.

Net als toen het net uit was, heb ik van die flashbacks. Ze lijken nu alleen nog verder weggezakt in het verleden. Maar toch ook wel heel erg aanwezig weer.
Ik moest ineens denken aan oudejaarsavond. Hoe gezellig en vertrouwd het was. Ons enige zorg was, waar en bij wie we het gingen vieren. En nu...ineens slaat dan bij mij het zweet uit: komend oud en nieuw is nog ver weg, maar ik wil dat helemaal niet zonder hem vieren! Ik wil niet alleen zijn en constant moeten denken aan hem. Ben bang voor de toekomst, bang voor het verdriet wat me nog te wachten staat. Dan flits het beeld voorbij dat hij die avond waarschijnlijk wel met haar zal vieren, samen in hun nieuwe huis en met mijn vrienden daarbij?

Gisteren kreeg ik rond 17.30 een smsje van mijn ex. Na 4 weken totaal geen contact, ineens dit: 'hoi, hoi, heb jij mij net gebeld?'
Alsof ik dagelijks nog bel. Was een beetje pissed, liever geen smsje dat zo'n neutraal berichtje wat nergens op slaat.

Maar rond 23.30 ging mijn huistelefoon. Aangezien ik geen telefoon van mijn ex verwachtte, nam ik op. Er zou misschien iets aan de hand kunnen zijn met mijn oma.

Het was mijn ex. Als er niks aan de hand was, alsof het laatste telefoontje begin juli helemaal geen impact heeft gehad. Heel gewoon begon ie te babbelen. Niet over hem zelf, niet over zijn nieuwe leven, maar ik kreeg allerlei vragen.

Heb vandaag een bizarre ervaring opgedaan. Ging met een vriend sporten. Kwam daar een vriend van hem tegen, ene Frank, die ik al een keer eerder had gezien.
Zo gek....na afloop aan de bar voelde ik ineens dat ik die Frank wel erg leuk vond. En was gewoon iets in die groene ogen...

Toen ik daarnet naar huis reed, zat die Frank nog steeds in mijn hoofd. En voor het eerst voelde ik hoe mijn ex zich heeft moeten voelen! Mijn ex is na 8 jaar bij mijn weggegaan omdat hij verliefd werd op iemand die hij net 2 weken kende.
Ik voelde hoe het inderdaad mogelijk kan zijn, dat je oude geliefde naar de achtergrond kan verdwijnen als je gedachten vol zijn van iemand anders.

Vandaag een date gehad. Naar Amsterdam gegaan, was erg gezellig, maar kon niet voorkomen dat ik aan mijn ex moest denken. Wat zou het anders zijn geweest als hij het was met wie ik weg was.

Ik weet namelijk nog heel goed hoe ik me voelde als ik met hem op stap was. Zo verliefd en ook zulke maatjes. En we hebben heel wat uitstapjes gehad in die 8 jaar. Had toen nooit beseft dat het voorbij zou gaan. Hoe kon ik dat weten? Ik was zo zijn vrouwtje.

En dan kom ik dus nu thuis en heb ik een flinke dip. Nog meer dan de dips die ik weleens thuis heb. Ben misschien nog niet toe aan daten...zo confronterend.

Help,
Ik heb nu al een paar uur last van het feit dat ik sterk de neiging heb om hem op te bellen. Het is 21 dagen geleden dat ik een teken van leven van hem heb ontvangen.

Waarom krijg ik ineens dit gevoel weer terug? Ik wil eigenlijk niks horen over zijn leven nu, alleen even zijn stem. Ben ik nu te emotioneel?

Komt ook vast omdat het weekend voor de deur staat, geen afleiding van mijn werk en al mijn vrienden en kennissen zijn gezellig met z'n tweetjes weg. Ik haat het weekend.

Ik probeer dus nu toch maar iets met dit knagende gevoel te doen, maar wat?

Het is nu bijna 3 weken geleden dat ik mijn ex heb gezien, maar het voelt veel langer. En 16 dagen geleden heeft ie gebeld. Dat is het laatste contact geweest. Ik wil ook geen contact meer, ook al zijn er nog een paar kleine dingen die we moeten regelen. (zo heeft ie alle digitale foto's van ons nog op cd en in zijn pc)
Het is beter zo, even rust, maar het is ook heel dubbel, want ik hoop toch op een berichtje van hem.
Diep in mijn hart zou ik er heel veel voor over hebben om hem even voor me te hebben. Dat ik naar hem kan kijken, hem kan aanraken. Het is meer een hang naar het verleden dan dat ik hem echt wil zien. Je wil even terug kruipen in de herinneringen die nog constant door mijn hoofd spoken. Maar je weet, en dat kan iedereen hier bevestigen, dat elkaar zien het alleen maar erger maakt, een wond die dan nooit zou helen.