Het is nu bijna 3 weken geleden dat ik mijn ex heb gezien, maar het voelt veel langer. En 16 dagen geleden heeft ie gebeld. Dat is het laatste contact geweest. Ik wil ook geen contact meer, ook al zijn er nog een paar kleine dingen die we moeten regelen. (zo heeft ie alle digitale foto's van ons nog op cd en in zijn pc)
Het is beter zo, even rust, maar het is ook heel dubbel, want ik hoop toch op een berichtje van hem.
Diep in mijn hart zou ik er heel veel voor over hebben om hem even voor me te hebben. Dat ik naar hem kan kijken, hem kan aanraken. Het is meer een hang naar het verleden dan dat ik hem echt wil zien. Je wil even terug kruipen in de herinneringen die nog constant door mijn hoofd spoken. Maar je weet, en dat kan iedereen hier bevestigen, dat elkaar zien het alleen maar erger maakt, een wond die dan nooit zou helen.

Die klote zondagen, je gaat alleen maar weer piekeren.