Ik ben zo ontzettend verdrietig! Allereerst dat hele gedoe van gisteravond (zie eerdere verhalen). Net belde mijn ex vriend om te vertellen wat er allemaal bij hem en haar thuis is gebeurd. Zij had dus per ongeluk een gesprek gehoord tussen mijn ex en ik, omdat per ongeluk zijn telefoon aan stond.
Ze hebben gisteravond tot s morgens vroeg zulke erge ruzie gehad, ze is hysterisch geworden en heeft met spullen gesmeten. Daarna heeft ze alle foto's verscheurd van vroeger, waar ik op sta. Ik vraag al maanden om die foto's en komende zondag zou mijn ex die doos komen brengen. Hier was ik dus bang voor! Het zijn niet zomaar vakantie kiekjes, maar geposeerde foto's waar ik heel trots op was en ze betekende ook heel veel voor mij. Hij was ze jarenlang ingelijst in de kamer hangen.
Daarna werd ze nog kwader, zo kwaad dat mijn ex de politie heeft moeten bellen.
Dit is een situatie wat echt niks voor mijn ex is, hij heeft het dan ook nog nooit meegemaakt. Voor hem was het dus uit.
Maar ze vroeg hem nog 1 kans te geven, en die heeft hij dus nu gegeven. Tegen mij zei ie: als het nog 1 keer zo voorkomt, dan kap ik ermee.

Het gekke is dat ik al die maanden al heb gedroomd over dat die foto''s niet op een veilige plek lagen en dat daar iets mee zou gebeuren. En ik heb ook een keer gedroomd over dat ze per ongeluk via de telefoon ons zou horen.

Ik heb nu nog meer verdriet, het zou echt anders zijn als hij echt de ware was tegengekomen, en dat ie gelukkig was. Maar nu, dit slaat echt alles, is dit de vrouw waarvoor hij 7 jaar heeft opgegeven?
Voor niks?

Ik hoop dat jullie wat steun kunnen geven, want ik ben gewoon aan het trillen van het hele verhaal. In feite ben je gewoon met z'n drieen, ik word er toch bij betrokken, aangezien de ruzies ook over mij gaan. Gelukkig kan ik nu ook inzien hoe belangrijk het is om rust te krijgen .Ik kijk om me heen en zie dat ik het helemaal niet zo slecht doe. In ieder geval beter dan hun twee!