Vrijdagavond.
Kom net thuis van een etentje met mijn twee zusjes. Was erg gezellig, maar ook moeilijk: zij hebben ondertussen na hun verbroken relatie toch wel snel weer iemand gevonden. Hun weekend stond al weer volgepland.
En ik? Moet nog steeds het weekend vechtend doorkomen. Vechten tegen mijn gevoelens. Acht jaar lang hele fijne geweldige weekenden gehad. Nooit het gevoel gehad dat ik perse alleen wilde zijn. En nu, de stilte wordt bijna je ergste vijand. Ik moet echt zoeken naar dingen om te ondernemen, vond je het vroeger juist heerlijk om even niets te moeten doen in het weekend, nu is het vreselijk.
Voel me klote. Ben in de bloei van mijn leven, 33 jaar, jong, slank en blond. Het is echt niks voor mij om nu zo te moeten leven. Probeer echt veel dingen uit, nieuwe sporten, nieuwe vrienden...zit niet binnen met de gordijnen dicht. Maar toch, misschien wil ik te snel weer verder, maar er komt maar niets, lijkt wel of ik stil sta.

Nu toch ff een flinke dip. Voor het eerst niet 100% in beslag genomen door het verdriet h?ɬ®m te moeten missen, maar ook het verdriet van de eenzaamheid. Ik hou mezelf voor dat ik alles dubbel zo mooi alles terug krijg, maar het blijft gewoon lastig, zo'n vrijdagavond alleen thuis komen.

Ik moest dit gewoon even kwijt hier bij jullie.