Gisteren heb ik na 2 maanden mijn ex weer gezien. Hij kwam de laatste dingetjes brengen die hij nog van mij had. Hij had netjes gebeld of het gelegen kwam en vertelde dat hij rond 8 uur er zou zijn. Om 10 uur zou hij dan weer weggaan omdat hij met zijn beste vriend (die vlakbij mij woont) had afgesproken.
Maar s middags belde hij heel nerveus op, zijn vriendin zou meerijden en dan naar een vriendin gaan. Ze is een echte controlfreak, zo kan ze eisen dat ze weer naar huis moeten zodat hij niet met zijn vriend kan gaan stappen. Ik mocht dus ook niet bellen, want dan zou het horen.

Tegen 8 uur kwam hij dan heel zenuwachtig binnen. 'ik blijf maar even, want ze zou weleens kunnen bellen'. Hij had het niet gezegd tegen haar dat hij even naar mij toe ging, want anders zou ze gaan flippen. Is vaker gebeurd (zie vorige blogs), tot dingen kapot smijten en mijn foto's verscheuren aan toe.

Hij kwam dus maar een half uur en in die tijd hebben we nog snel foto's van cd's op mijn pc gezet. Veel vakantiefoto's, lachende gezichten en gelukkige momenten passeerde de revue. Heel vreemd om die foto's te zien...
Hij keek elke 5 min op zijn telefoon, bang dat ze zou bellen.

En weet je? Voor het eerst zag ik gewoon een jongen zitten, niet P. Ik vond hem ook niet zo aantrekkelijk meer. Had ook belachelijke kleding aan, helemaal niet zijn stijl, (die ik toch na 8 jaar zou moeten kennen) maar vast en zeker haar smaak. Ik vond het niet erg dat hij zo snel ook weer wegging.

Waarom ik dit nu schrijf, is dat dus die 6 maanden verwerking waar iedereen het altijd over heeft, echt zo is. Ik heb 6 maanden verdriet gehad. Zit nu in maand 7 en het gaat stukken beter. Was voor mij echt goed om hem te zien en te voelen dat ik hem niet meer wil. Dat ie eigenlijk helemaal niet zo leuk is. Dat is nu gewoon een doornormale jongen is geworden.

Ik heb wel gehuild toen hij al weg was, maar meer om alle herinneringen die nu onder verschillende mapjes in mijn pc staan. Alsof het een goed boek was wat ik heb gelezen en nu af en toe nog doorblader. Het lijkt ook zo lang geleden allemaal.

Ik ben er nog niet helemaal, heb ondertussen ook alweer wat verdriet gehad over een onbeantwoorde liefde, maar het gaat wel beter. Kan weer lachen, genieten van uitgaan, mensen ontmoeten en zelfs flirten. Misschien geeft dit wat kracht voor de mensen die er nu midden in staan. Alles komt terug, maar met 1 voordeel: ik ben er sterker van geworden!