Mijn laatste blog item is alweer van begin oktober. Als ik alles zo terug lees, wordt ik weer zo verdrietig.
En opnieuw staat mijn leven weer op z'n kop.

Voor degene die nieuw zijn hier, even het heel kort samengevat: mijn ex verliet mij in februari na 8 jaar, voor iemand die het net 3 weken kende. Na een vreselijk tijd waar hij in het begin nog vaak twijfelde, maar toch voor haar koos, ging het vanaf de zomer wat beter met me. Ik leerde iemand kennen en was 2 maanden in de wolken! Helaas is dit ook op een rot manier aan z'n eind gekomen en is er totaal geen contact meer met die man.

Maar ik liet me niet klein krijgen, ging steeds meer dingen ondernemen en dat gaf me veel energie. En omdat ik weer positief was, kwamen er vanzelf weer interessante mensen op mijn pad.

Half oktober leerde ik een leuke man kennen en al gauw hadden we een afspraakje. En er volgde meerdere afspraakjes. Maar nu mailt of belt hij telkens af. Ik heb gelijk gevraagd of het aan mij ligt, of hij eigenlijk wil stoppen. Maar ik krijg geen antwoord. Kennelijk is het in om iemand te negeren. En het maakt het allemaal opnieuw onrustig.

En dan ineens: gisteren stond mijn ex voor de deur!
Ik had hem 5 maanden niet gezien. Het voelt wel dat het over is, maar het was gisteren heel even weer zo vertrouwd! Ik was in gedachten zo vaak boos op hem geworden, maar nu hij voor me stond, was het gewoon weer alsof er nooit iets gebeurd was. Er verandert niets aan de situtie, hij blijft bij haar, hoewel hij wel toegeeft dat hij van 2 vrouwen houdt. Maar dat is niet waar ik me zorgen over maak, ik voelde zoveel liefde van hem gisteren, dat is zo eng. Hij was zo lief, zo teder, in 1 klap besefte ik weer, dat het niet zomaar iets was tussen ons. En dat het ook fijn kan zijn tussen twee mensen, niet gespannen zoals ik met de laatste 2 ervaringen had.

Ik denk dat iedereen bang is om zijn ex te gaan idealiseren. Maar na mijn, niet al te succesvolle, korte relaties het afgelopen half jaar, lijkt het wel of ik nog niet klaar ben met mijn gevoel voor mijn ex.
En daarom probeer ik het nu van me af te schrijven hier.

Ik hoop dat er een aantal van jullie het begrijpen en ik hoop ook dat ik niet de enige ben die nog zoveel verdriet heeft na 9 maanden.