Ik ben nu ruim 10 maanden verder. En my God, wat is het moeilijk geweest. Als ik nu terugkijk kan ik wel duidelijk een aantal momenten zien.

Eerst de klap: na 8 jaar werd ik aan de kant gezet door mijn vriend die met iemand verder ging die hij amper 3 weken kende. Keihard. Huilen. Krijsen. Ik was half dood.

De eerste maanden leefde ik in een roes. Ging naar mijn werk, maar huilde weer in de auto op weg naar huis. Heb een moment gehad dat het leven niet meer hoefde. Zat Verdoofd op de grond tegen de koude muur van mijn badkamer.

Toen kwam de zomer, kon weer soms genieten van het leven. Begon weer te sporten, leerde nieuwe mensen kennen. De huilbuien werden minder.

De eerste keer dat ik weer iemand 'leuk'vond. Voor het eerst weer geliefd te worden gevonden. Weer in iemand z'n armen liggen. Het was even, maar het deed me goed, het deed me mijn ex vergeten. Voor een moment.

En nu? Nu heb ik weer een nieuwe relatie, een serieuze echte relatie. Er wordt veel gepraat, ik moet hem vertrouwen, hem niet vergelijken, hem liefhebben.

Ik denk nog vaak terug aan de afgelopen 10 maanden en net zoals iedereen voor mij heeft gezegd: het was moeilijk, het was vreselijk, ik wil het nooit meer, maar ik heb zoveel ervan geleerd. Het heeft me dichter bij mezelf gebracht en dat zal niemand me ooit afnemen!