Het is zo stil in deze nacht. Kom net thuis van een vreselijke avond. Na de breuk met mijn grote liefde in februari, wat voor mij zo onverwachts kwam, ben ik vanavond weer zo keihard gefronteerd met de realiteit! Dacht ik na zoveel maanden eindelijk een beetje liefde te hebben gevonden, blijkt dat ie zoveel anderen naast mij heeft gehad nog steeds heeft!

Voel me nu zo alleen en het erger is: ik heb net mijn ex gebeld! Ik wist even niet wie ik moest bellen en ik was zo emotioneel! Mijn ex had vele fouten, maar vergeleken hoe ik nu ben behandeld door deze nieuwe "liefde"is dat niks. Natuurlijk reageerde mijn ex heel lauw, wat moet ie anders doen? Nu heb ik spijt dat hij weet dat ik weer zo kwetsbaar ben...

Net in de auto keihard zitten huilen en een vriendin zat gewoon mee te huilen. Zij zegt dat ik niet heb verdiend, heel lief, maar ik moet nu opnieuw door een zeer diep dal. Waarom? Dit maakt alles echt erger!
Op dit moment zou het nog niets eens erg zijn om een eind aan alles te maken, zoveel pijn doet dit! Het beetje geluk dat ik heb opgebouwd is uiteengespat! Ik doe het niet hoor, maar waarom moet ik door zoveel pijn heen, kan ik niet een pantser opbouwen. Zit ik hier dus in de stilte van de nacht...zijn trui over een stoel voor mij neus....zijn jas nog aan de kapstok....opnieuw afscheid nemen! Ik weet echt niet of ik dit trek...ik heb zoveel van deze mannen gehouden en ze zij allebei zo ver van me af....

Help me asjeblieft door deze donkere dagen heen.