Soms denk ik nog aan je. Soms.. zoals nu. En dan voel ik iets dat ik niet kan beschrijven. Ik zou willen zeggen ‘niets’ maar dat is niet zo. Ik zou het beschrijven als niets. Maar een paar seconde verder denkend: … de diepere laag, de laag onder de zorgvuldig en bewust aangebrachte dekens van beton? Boven die laag is niets* dus daar komt de eerste beschrijving vandaan. Daaronder? Ik wil het niet eens weten. Als ik diep zou gaan, zou het me bang maken.

De laatste tijd denk ik veel aan hem. Bijna elke dag. Ik weet niet zo goed waar het ineens vandaan komt. Als ik moet gokken (sarcastische smiley) denk ik dat het niet meer weg te drukken valt. Die heerlijke tijd waarin ik had besloten er niet meer aan te denken en mijn hoofd daar, verbazingwekkend, in meewerkte is voorbij blijkbaar. Ik heb geen gevoel meer bij hem. Dat kan ook niet na al die tijd, denk ik. Maar weer die momenten waarop ik grote fouten maakte poppen op in mijn hoofd. En de leuke herinneringen. Momenten die ik was vergeten.

Ietsiepietsie (ja wel iets meer) pijn komt om de hoek kijken. Dat ik hem nooit verteld heb dat hij wel die ene was. Die ene uit zovelen die ik wel trots toonde aan iedereen die hem maar zien wilde. Dat hij die persoon was aan wie ik niet twijfelde (op een paar gezonde dingen na). Hij was die persoon. En ik heb dat nooit gezegd. Ik heb hem in zijn onzekerheid gelaten. Omdat ik er een goed gevoel van kreeg. Wat voor een slecht mens ben je dan? Beter gezegd, hoe beschadigd ben je dan. Want slecht ben ik zeker niet. Nul gevoel van mezelf laten zien aan hem. Niet wie ik echt ben.

Beetje droevig... Dan maar weer iets schrijven, al voelt dat ook steeds meer belachelijk aan. Maar goed, jullie kennen mij niet dus waar zou ik me voor schamen?!

Update. Jep, ik ben smoor. Iets minder irritant vind ik het inmiddels. Maar man, wat ben ik lastig zeg.

Pfff, hele blog geschreven, is het ineens weg.

Zucht... Ik voel me klote man!!! Zo stom. Zo geen zin in ook. Ik vind dus iemand leuk. Denk ik. Leuk, ja wat is leuk? Not head over heels ofzo. Misschien kan ik het beter omschrijven als: ik heb mijn zinnen op iemand gezet. En die persoon is het er, geloof ik, niet mee eens. En dat maakt me zeer cranky. Eerlijk gezegd maakt het me verdrietig. En ik zit bijna op het punt dat ik dat niet begrijp van mezelf en dáár dan weer zwaar geïrriteerd van word.

I miss you but my body is dancing anyway