Ik weet helemaal niets te schrijven, eigenlijk... Hou je mond dan, ik hoor het jullie al denken . Paar dagen geleden echt fucking harde jankavond gehad. Ergens moet het er uit, denk ik. Het voelde als de eerste week. 'Hij was de mooiste, de beste, de leukste, ik kom nooit meer zo iemand tegen, hij was de liefde van mijn leven, ik heb het allemaal zelf verpest, ik kom hier nooit meer overheen.' Bah, bah, niet echt een gezellige avond. Als een kind liggen janken tot ik uiteindelijk met dikke ogen in slaap viel. Nogmaals: het zal er wel uit moeten.

Het was prima hoor, mijn kerst. Lief, gezellig en ook wel warm. Maar Ooo mijn god wat mis ik hem. Ik kan er bijna niet aan denken. Stiekem huilen in mijn bed. Teveel verdriet om het écht te voelen. Wil niet dat mijn broer in de andere kamer het hoort. Wie begrijpt het? Jullie vast allemaal. De rest allemaal niet. Zo lijkt het tenminste.

Het was een mantra deze dagen: zaza, het was niet zoals je het graag wilde, zoals je je het had voorgesteld. Maar het is goed genoeg zo. Het had erger kunnen zijn en je mag dankbaar zijn voor de mensen om je heen.

Wat kan er veel veranderen in een jaar. Als ik vorig jaar kerst en oud en nieuw vergelijk met dit jaar... Voelt alsof alles wat me lief was, alles waar ik de afgelopen jaren zo hard voor gewerkt heb, voor gestreden heb, weg is. Het is als een kaartenhuis in elkaar gevallen. Vrienden, liefde, familie. School ook. Al twaalf jaar vecht ik voor mezelf, voor behoud van een prettig leven. Alles lijkt voor niets te zijn geweest. Het komt nu allemaal neer op mij. Alleen nog maar ik. Ik die als grote verliezer uit de strijd kom.

Hier zit ik dan. Acht maanden later. Left behind. Jankend. Ik voel me zo'n loser. Bijna te grote loser om dit hier te schrijven. Ik doe het toch maar. Maar ik schaam me. Dat het me niet lukt. Acht maanden later en ik jank nog net zo hard als de eerste maand. Het lukt me niet om iets van mijn leven te maken. Het lukt me niet om gelukkig te zijn. En ik heb ergens het gevoel dat ik dat maar moet laten gebeuren. Ik ben al zo lang hard, te hard, voor mezelf geweest. Maar de dagen kruipen/vliegen voorbij zonder er iets van te maken en met dit grote verdriet.

Sneeuw vandaag. Bah bah, steken in mijn hart. Denkend aan vorige winter. Met hem... De herinneringen blijven maar komen. Ik wil zo graag dat ze ophouden. Ik heb genoeg herinneringen aan winters zonder hem, maar de enige die ik voel, zie er her beleef zijn die met hem.
Rubberen laarzen, treinen die niet rijden, winterbanden, warmte op de bank, kerst, oud en nieuw, ritjes in de auto. Winter 2011 was voor mij niet koud, donker of eenzaam, niet eng. Die winter was licht, mooi en genieten. Geen winterdepressie voor mij toen.