Ik weet helemaal niets te schrijven, eigenlijk... Hou je mond dan, ik hoor het jullie al denken . Paar dagen geleden echt fucking harde jankavond gehad. Ergens moet het er uit, denk ik. Het voelde als de eerste week. 'Hij was de mooiste, de beste, de leukste, ik kom nooit meer zo iemand tegen, hij was de liefde van mijn leven, ik heb het allemaal zelf verpest, ik kom hier nooit meer overheen.' Bah, bah, niet echt een gezellige avond. Als een kind liggen janken tot ik uiteindelijk met dikke ogen in slaap viel. Nogmaals: het zal er wel uit moeten. Het probleem is dat ik die dingen echt denk, ergens... Ik wil dat soort dingen natuurlijk niet denken. Maar ik heb nog nooit iemand zo mooi/lekker gevonden. En hij was helemaal weg van mij. Was! Denk dat nu haat overheerst of erger nog, onverschilligheid. Vind het erg moeilijk om het verdriet nog toe te laten en ik vind het ook moeilijk om mezelf te vergeven voor bepaalde dingen. En dat is stom! Ik heb namelijk nog nooit zo mijn best gedaan om het te laten werken. Nog steeds veel fouten gemaakt, maar een stijgende lijn tov andere relaties. Toch zie ik alleen de fouten en de dingen die ik nog niet 'goed' kon doen. Kijkend naar mijn geschiedenis, mag ik helemaal niet zo streng tov mezelf zijn.

Maar goed. Los van het ever-lasting verdriet en klote gevoel, langzaam heeeel langzaam zijn er soms minuutjes (oke, ik overdrijf, het zijn uren) dat ik er helemaal niet aan denk, dat ik vrolijk ben, dat ik lach, dat ik weer een beetje spiedend rondkijk naar mooie mannen, dat ik contact maak met mensen en dan zonder dat klote gevoel. Ik probeer steeds te denken dat het momenteel niet zo is als ik me had voorgesteld en absoluut niet zo leuk als het was, maar dat het goed genoeg is - leuk genoeg. Net als dat je een maand geen vlees hebt gegeten. Je weet dan dat een biefstukje lekker is, lekkerder maar bent dan toch erg dankbaar voor een tartaartje. Zoiets. Laatst na het borrelen eindelijk weer eens thuis gedanst op muziek met een wodkaatje. Blij dat ik weer een mini beetje blij met mezelf kan zijn, soms. Tot ik mezelf erop betrapte dat ik alweer een half uur aan het fantaseren was dat hij me zag op een festival met mijn mooie nieuwe sneakers en dansmoves. Tsja, zucht dan ga ik maar naar bed. Om de dag erna met tartaartjes cultureel te gaan doen in de stad, waar ik het drie uur vol hou om gezellig te zijn om vervolgens te eindigen als dat eerder beschreven huilende kind in bed.

Weet je, het is best oke allemaal. Het is niet verschrikkelijk. Maar de toekomst zucht daar zie ik nogal tegenop. Na mijn vorige echte relatie heb ik nogal een tijdje aangekloot. Nutteloze korte relaties die pijn op brachten die ze niet waard waren. Van die gasten die interessant waren maar verder ook niets. Jaloers zijn op mensen die het wel klaarspeelden. En toen kwam hij. Ja, daar wilde ik wel een toekomst mee.

Ja, whatever. Het is klote! Het is niet zo heel erg klote! Ik kan soms best blij zijn. Dat zei ik al. Ik kan me soms echt heel erg verdrietig en ontheemd voelen. Maar toch, heeeeel langzaam gaat het een klein stukje beter. Soms dan , laten we niet te positief zijn . Ik ga maar even staren naar mijn nieuwe sneakers.... Blij worden van dingen waar ik ooit ook blij van werd.