Anderhalf jaar geleden leerde ik een ontzettend leuke jongen kennen. We werden verliefd. Hij had alles wat ik wilde en omgekeerd. Ik ben op het begin van een relatie nogal goed in op een positieve manier hard to get spelen. Dus bv, afhouden van seks de eerste zoveel dates, laten zien dat ik sta voor mezelf en dat je voor me gaat of niet etc etc. Hij viel daar als een blok voor. Maar hij was heel onzeker (omdat hij zo verliefd was). Uitte die onzekerheid in claimen. Dus boos als ik geen berichtjes stuurde etc als ik bij vrienden was enzo. Veel ruzie hebben we daardoor gehad.

Ik kan nu het gevoel niet van me afzetten dat ik het deze week zo ongelooflijk verpest heb.. Dit is echt! een klote gevoel. Dat ik het nu weer zo verpest heb voor mezelf.
Natuuuurlijk zit hij hier niet op te wachten. Op een of ander obsessief mens dat het hem helemaal moeilijk maakt in de zwaarste tijd van zijn leven na vier maanden geen contact.
Als ik het anders had aangepakt.
Dit is zo naar, jezelf de schuld geven.

Ik heb het zooo fout aangepakt

Hart heeft gewonnen. OMG. Ik heb een berichtje gestuurd. Out of control. Ik kan mezelf niet meer vertrouwen...

Ademen Zaza, ademen. Diep in en uit. Voel de vrijheid, de verlossing. De paniek en de obsessie, die anderhalve week geduurd heeft, is voorbij. Je hoeft je niet meer in te houden om iets te sturen. Je hoeft niet meer te balen van jezelf dat je je niet kon inhouden. Je hebt dat kloppend hart en die trillende handen niet meer in afwachting van zijn reactie. Je hoeft niet meer 24/7 bezig te zijn hiermee. Want het is over. En dat is a good thing!

Gisteren ben ik dieper dan diep gegaan. Volgens mij heb ik nog nooit zo hard gehuild.

Loslaten... Hoe doe je dat?

Wat doe je als je hoofd zegt dat je moet loslaten, echt overtuigd is dat het beter is zo, maar je hart huilt?

Hoe ga je verder met je leven als dat hart blijft huilen?

Hoe kan het dat je verstandelijk heel goed weet dat het niet ment to be is, dat je gewoon niet bij elkaar past, dat jullie beider een andere toekomst wacht, en je hart toch zoveel weent.

Hoe kan ik het gevoel vasthouden dat mijn hoofd me geeft?

Hoofd en hart, kom alsjeblieft samen...