Anderhalf jaar geleden leerde ik een ontzettend leuke jongen kennen. We werden verliefd. Hij had alles wat ik wilde en omgekeerd. Ik ben op het begin van een relatie nogal goed in op een positieve manier hard to get spelen. Dus bv, afhouden van seks de eerste zoveel dates, laten zien dat ik sta voor mezelf en dat je voor me gaat of niet etc etc. Hij viel daar als een blok voor. Maar hij was heel onzeker (omdat hij zo verliefd was). Uitte die onzekerheid in claimen. Dus boos als ik geen berichtjes stuurde etc als ik bij vrienden was enzo. Veel ruzie hebben we daardoor gehad. Toch bleef het fantastisch. Ik was zijn leukste vriendinnetje ooit en hij de mijne. Toch gingen de ruzies door. En de verhoudingen begonnen te verschuiven. Hij begon afstand te nemen, ik begon te trekken. Ik werd zoals hij op het begin van de relatie was en omgekeerd. Dat kon ik niet verkroppen. Ik kon alleen maar denken dat hij niet meer verliefd op me was omdat hij niet meer zo obsessief was als op het begin. Dus begon ik op een negatieve manier hard to get te spelen, heel naar voor ons allebei. Ik kon het gewoon niet loslaten hoe hij op het begin was en hoe hij op het eind was. Begrijp me niet verkeerd, hij was nog steeds lief en alles wat ik wilde maar hij was niet meer claimerig en zo onzeker. Eigenlijk precies zoals ik hem op het begin wilde. Maar nu was het voor mij een bevestiging dat hij niet meer verliefd was (en dat is echt mijn probleem!). In de perfecte wereld was ik gewoon rustig gebleven en was het allemaal chill gebleven. Na de zoveelste ruzie barstte de bom: het ging uit. Na vier maanden geen contact, twee weken geleden contact van hem uit omdat hij een sterfgeval had.

Wat ik begrepen heb is dat hij veel spijt heeft van de manier waarop hij het uitgemaakt heeft, geen contact meer durfde te maken en dacht hij dat ik ontzettend boos op hem was. Hij heeft al die tijd nog aan me gedacht en zichzelf de schuld gegeven en ook weer niet, twijfelen over zichzelf etc. Wel is hij verder gegaan, hij is een enorm feestbeest en heeft alle feestjes die er waren bezocht. ZO gaat hij om met verdriet, dat weet ik. Hij is ook intiem geweest met iemand anders (auw).

Nu het contact er weer is, herhaalt de geschiedenis zich weer. Hij geeft me allerlei ingangen maar ik ben zo obsessed dat ik die niet zie. Ik zie alleen maar dat hij me rustig een paar dagen geen berichtjes kan sturen, voor mij is dat dan weer een bevestiging bla bla. Ik kan niet rustig doen en zoek op een negatieve manier aandacht, wat hem natuurlijk afstoot. Daarbij heb ik al mijn kaarten weer op tafel gelegd dus onzekerheid van zijn kant is er niet bij.
We gaan binnenkort praten. Ik heb proberen af te dwingen of hij nog wel of niet verder wil gaan. Daarop kon hij eigenlijk geen antwoord geven omdat hij bang was dat hij me valse hoop zou geven. Maar de intentie om te kijken of er nog wat inzit, is er zeker! (Zijn woorden.)

Ik weet heel goed dat hier een enorm probleem van mij bij zit. Dus please, ben niet te hard in jullie reacties. Ik ben me bewust van mijn fouten.

Dit kost me ontzettend veel energie. Mijn gedachten zitten de hele tijd bij hem, ik ben enorm misselijk de hele tijd enzovoort enzovoort. Het geeft enorm veel spanningen in mijn leven. Ja, als een vriendin dit tegen me vertelde, zou ik haar adviseren het te laten gaan. Probleem: kan ik niet! Ja, ik weet het, dat klinkt makkelijk.
Het ligt in mijn handen. Dat weet ik en dat is wat mijn vrienden me vertellen. Hij is willing en als ik dit goed aanpak, zit er echt wel een kans in. Ik wil mezelf dit eigenlijk niet aandoen, deze spanning, het steeds falen in zelfbeheersing. Maar het is ook zo dat ik die zelfbeheersing toch moet leren, ooit zal dit pijnpunt van mij aangepakt moeten worden. Waarom niet nu?

Ik wil verder en ik wil hiervan af. Maar ik weet dat ik het gesprek aan ga gaan. Dit is werkelijk de hell voor me. Al die negatieve gedachtes. Het is een denkpatroon dat ik moet veranderen.

Ik wil graag advies maar ook weer niet ofzo. Ik weet dat het juiste advies zou luiden: kappen en doorgaan met je eigen leven. Dat advies zal ik niet kunnen volgen…

Heeft het nog zin? Kan dit nog werken? Ik zal kei en keihard moeten werken aan mezelf om mezelf in toom te houden, om niet te handelen uit angst en negatieve gedachtes..