Ademen Zaza, ademen. Diep in en uit. Voel de vrijheid, de verlossing. De paniek en de obsessie, die anderhalve week geduurd heeft, is voorbij. Je hoeft je niet meer in te houden om iets te sturen. Je hoeft niet meer te balen van jezelf dat je je niet kon inhouden. Je hebt dat kloppend hart en die trillende handen niet meer in afwachting van zijn reactie. Je hoeft niet meer 24/7 bezig te zijn hiermee. Want het is over. En dat is a good thing!

Jullie passen niet bij elkaar. Dat is zo ontzettend duidelijk geworden voor je in die 1,5 week. Je hoofd zei dit steeds tegen je, je hart liet je andere dingen doen. Er zijn twee andere dekseltjes die op jullie potjes passen. Het was mooi en het was echt, maar het is over. En daar is een reden voor. Wij kunnen elkaar niet geven wat we nodig hebben. I found out that what I wanted, isn't realy what I need. Het zal nooit zo worden zoals het was. Er is zo veel gebeurd. Er is zoveel pijn geweest. Zoveel kwetsende woorden. Ik zal bij hem nooit de persoon meer kunnen zijn die ik echt ben, of iig voor een deel ben. Mijn gedrag van de afg week is ook hoe en wie ik ben, maar dan een minder leuke, maar o zo begrijpelijke, kant. Hij zal nooit dat meisje kunnen en willen zien dat er op zo'n jonge leeftijd al alleen voor stond en daardoor issues heeft. Hij durft dat meisje niet te zien. Hij is daar bang voor. En dat is niet goed voor mij. Ik zal op mijn tenen moeten lopen. En omdat ik dat weet, zal ik mijn demonen niet binnen kunnen houden, ze zullen naar buiten komen. Hij is niet de persoon van de goede en lange gesprekken. Hij is niet de persoon die mij zal begrijpen en door hebben. En visa versa. Ik zal niet dat meisje voor hem kunnen zijn. Die ongecompliceerde, leuke, jonge meid.

Door het gisteren in mijn obsessie af te kappen, heb ik ons onnodig verdriet bespaart. Het heeft geen zin. Het had misschien even goed kunnen gaan maar het was niet ever lasting. Ja, ik heb alles 'fout' gedaan wat ik fout had kunnen doen. Als ik gewoon 2 berichtjes had gestuurd en een kaart en het daarbij had gelaten, had hij binnen een maand voor mijn deur gestaan. Maar wat had het voor zin gehad? Geen zin, denk ik. Ik heb 1000 berichtjes gestuurd en een afspraak proberen af te dwingen. Ik kon niet anders. Ik kon het niet tegenhouden. Ik kon hem niet als een nieuw persoon zien. Dat zegt genoeg. Dat zegt dat er teveel pijn is. Dat ik het iemand die waarschijnlijk in de ergste tijd van zijn leven zit, nog moeilijker heb gemaakt, zegt dat ik echt nog issues heb. Dat ik mezelf niet onder controle heb. Ik ben gebroken, voel me echt aan de bodem zitten. Dat is geen moment om iets aan te halen of überhaupt een relatie aan te gaan. Het zal echt niet zo zijn dat ik in een nieuwe relatie niet dezelfde fouten maak maar het is een fris en nieuw begin, zonder die pijn en trauma's.

Het is nu tijd om hem los te laten. Om verder te gaan met je leven. Jezelf een hele harde schop onder je kont te geven en doooor te gaan. Er is, over een tijdje, iemand anders voor jou. Iemand die mij beter begrijpt, die mij kan geven wat ik wil in een relatie.

Ik wil niet zo iemand als hem. Ik wil iemand met meer diepgang. Ik wil zijn vrienden helemaal nooit meer zien. Zijn familie ook niet. Hij zal nooit uit zijn dorpje wegtrekken.

Het is niemands schuld. Ik ben geen klootzak en hij ook niet. Het was ons onvermogen…