Ik moet me nu focussen op mijn afstuderen. Het lukt niet. Van nul opbouwen tot iets. Alsof ik het over mezelf heb. Achter deze computer zitten, heel gevaarlijk. Ja hoor, daar gaan mijn vingertjes op zoek naar hem. Gelukkig stopte ik bij de profielfoto. Alleen die foto van je al. Ik mis je.. Ook al mag ik dat niet meer van mezelf. Dat nummer van Cheezie: I miss You, van Beyonce... Ik dacht dat het nu allemaal minder zou worden 'I thought that things like this get better with time'.

Weer over hem gedroomd. Ik weet niet meer precies wat. We waren nog bij elkaar en hij was bij mij. Het was weer heel eng en bijna uit. Net voordat ik wakker werd, droomde ik dat ik in droom wakker werd en een berichtje had van hem. In het 'echt' had ik ook altijd een berichtje van hem als ik wakker werd.
Toen ik wakker werd, hoorde ik zijn stem die zei: dat leven met jou wil ik niet meer. Tranen tranen tranen.
Ik trek dit niet meer. Ben weer intens verdrietig en dan weer die zon die door de gordijnen scheen, super bang voor de zomer die vast weer zo pijn gaat doen.

Na mijn terugval van bijna twee weken geleden, is het me niet meer gelukt om me gelukkig, blij, positief en gemotiveerd te voelen. Ik heb alles maar laten gaan. Gedaan wat ik moest doen en meer niet. Na die terugval heb ik een algeheel 'wat heeft het voor zin' -gevoel. Deze breuk heeft mijn zo'n duw gegeven. Een duw de verkeerde kant op. Ik ben echt (ongepast) jaloers op mensen die hier schrijven dat ze boos zijn op hun ex en er sterker uitkomen enzo. Niets van dat al bij mij. Ik raap dit hoopje ellende al voor de zoveelste keer op deze week. Maar wat heeft het voor zin?

Ik ben compleet uitgeput. Heb voor het eerst (of de tweede keer, weet het niet meer zo goed) sinds al die tijd over hem gedroomd. Damn, wat voelt dat klote zeg! Gedroomd dat ik in zijn land was en ik dus naar hem zou komen ipv hij naar mij. Het rare was dat ik in de droom ook steeds een gevoel van angst had om hem kwijt te raken. Een sluimerend gevoel van het kan ineens over zijn. Wederom niet leuk! Ik werd wakker met een gevoel van hem. Hoe moet ik het uitleggen. Dat iets in je lichaam zit en er niet meer uitgaat. Voor alle perverselingen : nee, niet op die manier.

Ik voel me behoorlijk somber na een flinke terugval afgelopen weekend. Die terugval blijft een beetje in me zitten. Dacht dat ik de tijd wel gehad had dat ik mijn tranen moest bedwingen in bv de supermarkt. Blijkbaar niet dus... Weet niet zo goed hoe ik hier nu mee om moet gaan. Huilen vind ik nu even eng, ook al glijden er af en toe wat traantjes langs mijn gezicht. Maar het echt toelaten vind ik moeilijk. Dus schrijf ik maar een blog, misschien dat het helpt.

Een vrouw bij wie ik gewerkt heb en met wie ik echt een goede band heb gekregen, gaat dood. Ze is niet meer te behandelen en ik heb vandaag gehoord dat de morfinepomp enzo is aangesloten. Maw: de laatste fase. Ik vind het zo erg en ik mis hem nu duizend maal zo erg. Ik wil hem bellen. Zijn stem horen. Zij is uit de tijd dat ik met hem was. Ik weet dat ik hem niet kan bellen. Hij heeft een ander leven. Zou waarschijnlijk niet eens oppakken. Ik moet hier weer door. Maar man o man, ik mis hem zoooo erg nu. Zijn troostende armen.

Oke, tijd om de balans op te maken. Nadat ik gisteren voor de honderdste keer mijn leven opgepakt heb, ben ik nu redelijk vastbesloten die goede voornemens alsnog uit te voeren. Vanaf maandag dan. Eerst nog even losgaan in het weekend. Om alvast te wennen heb ik yoghurt gekocht ipv broodjes, heb ik geen nieuwe strip -ik voel niets- pillen besteld en stel ik het bezoekje aan de coffeeshop uit tot zaterdag.