Oke, tijd om de balans op te maken. Nadat ik gisteren voor de honderdste keer mijn leven opgepakt heb, ben ik nu redelijk vastbesloten die goede voornemens alsnog uit te voeren. Vanaf maandag dan. Eerst nog even losgaan in het weekend. Om alvast te wennen heb ik yoghurt gekocht ipv broodjes, heb ik geen nieuwe strip -ik voel niets- pillen besteld en stel ik het bezoekje aan de coffeeshop uit tot zaterdag.

Gisteren werd me duidelijk waarom ik het zo moeilijk vind mijn lijstjes te doen. Zodra ik daarmee bezig ben, denk ik constant aan hém. Als ik bezig ben met mijn favoriete (maar met een deprimerende uitwerking) bezigheid: series kijken op de bank en suiker naar binnen proppen, denk ik niets! Geen gevoel, geen gedachten, geen pijn. Als alles 'goed' is, mijn leven op orde dus, heb ik ruimte om te missen. Niet leuk! Over twee maanden is het een jaar uit. Een jaar! Das best lang hmm! In my defence: we hebben elkaar in het midden van de twaalf maanden gezien en het leek weer iets te kunnen worden. Totaal obsessed was ik. Om vervolgens keihard weggetrapt te worden. Nieuwe pijn om te verwerken.

Deze break up was/is een aanslag op mijn zelfvertrouwen, het vermogen om van mezelf te houden/mezelf leuk te vinden, een aanslag op mijn sociaal leven, mijn toekomstbeeld en een algeheel geluksgevoel. Heftig he, dat één man zoiets kan veroorzaken?! Ik accepteer het maar.

Ik heb geen zin in de zomer. Met hem was het zoveel leuker. Hij de ondernemende met de auto en alle mogelijkheden leuke dingen te doen. Met hem was het altijd leuk, al stonden we in een koeienstal - plezier hadden we. Want we waren samen en waren dol op elkaar (fuck, ff tranen). Het gevoel er niet alleen voor te staan is heerlijk. Het zorgt voor minder zorgen. Het zorgt voor warmte. Het zorgt ervoor dat er ruimte is voor andere dingen, voor zelfontplooing, voor vrolijkheid en geluk.

Ik heb veel geleerd. Wat ik wel moet doen, wat ik vooral niet moet doen. Wel ben ik een beetje angstig dat het zo lang gaat duren voor ik mezelf weer geef aan iemand (of voordat iemand mij vindt), dat ik tegen die tijd deze lessen weer vergeten ben en in oude stramienen val.

Maar goed, de balans.
Ik mis hem nog steeds. Ik word nog regelmatig huilend wakker. Ik ga nog kapot als ik denk aan zijn nieuwe leven zonder mij en met iemand anders. Ik ga nog regelmatig(er) kapot als ik aan mijn nieuwe leven denk zonder hem en zonder iemand anders. Ik geloof nog niet dat er iemand is die hem kan overtreffen. Ik haat mezelf nog iets te vaak dat ik deze relatie om zeep heb geholpen. Mezelf vergeven is nog moeilijk. Mijn avonden zijn nog steeds leeg en donker. Ik heb nog steeds geen zin in de toekomst, ben nog verward over waar ik wil wonen en wat ik wil. Het leven lacht me niet toe en mijn spiegel ook niet. Nóg niet! Zien jullie 'm?! Elf keer 'nog'. Lijkt me redelijk positief. In die nog's zit namelijk de (nog onzekere) redenatie dat het wel gaat komen.

Soms denk ik dat ik mezelf maar wat wijs maak. Ik voel me nog steeds compleet klote en het sneert, de pijn. Die pijn kan er voor zorgen dat ik compleet lusteloos kapot ga van binnen.

Maaaaar, de balans:
De scherpe kantjes gaan er een beetje vanaf. Minimaal, maar toch. Ik verheugde me om afgelopen weekend te shoppen. Ik verheugde me op de cocktails en *** die erop volgden. Ik heb me uitstekend vermaakt in de club die avond. Als ik niet teveel nadenk, verheug ik me op dit weekend. Ik ben blij met mijn zes (!) paar nieuwe schoenen, die ik heb kunnen kopen omdat ik geld over heb omdat het me geen handen met geld meer kost om te reizen etc. Een op de zes liedjes die ik hoor, laten me niet aan hem denken (ff ter vergelijking: ik kon geen muziek meer luisteren). In de eerste maand was ik blij als ik mijn uitgemergelde lijf in ieder geval een keer in de twee dagen onder de douche kon zetten. Nu tut ik me op en wil ik bewonderende blikken zien. Ik heb een nieuwe mat gekocht voor de woonkamer en heb ruimte om na te denken waar ik die plankjes eindelijk eens ga ophangen. Ik vind het prettig dat ik mijn benen harig kan laten (schaamte smiley), dat ik niet obsessief bezig ben met mijn uiterlijk. Soms vind ik mezelf ineens de moeite waard. Ik denk na over dingen. Ga ik wel of niet naar die bruiloft in de zomer, neem ik het aanbod van lief vriendinnetje aan om ook naar een festival te gaan ? Dat soort dingen. In vergelijking met het begin voel ik de heling. Weet je, ik ben nog zo verdrietig. Ik schrijf dit nu maar ik geloof mezelf niet want de tranen blijven komen. Maar hoe dan ook, ik vóél de heling. En dat is fijn. Dat geeft moed. Oke, nee dat is té positief. Het geeft de gedachte dat het op een dag moed geeft. Ja, das beter! Het stukje over de aanslag die de break up op mijn leven is, is nog steeds de waarheid maar het zwakt af. Dat is denk ik wat ik met veel te veel woorden wil zeggen. Het zwakt af en sommige scherpe randjes beginnen glad te worden.

Het is een hard proces, ldvd. Zeker als je het goed te pakken hebt. Misschien zie je op het begin geen uitweg. Het is heel belangrijk om de tijd te nemen om te helen. Die dagen liggend op een nat gehuilde bank, had ik nodig. Ik ging kapot maar terugkijkend was het heling. Een gebroken hart is ook echt een gebroken hart. En net als een gebroken been moet het helen. Soms is de breuk oppervlakkig en sta je binnen een paar weken weer te springen. Soms is het een gecompliceerde breuk en lig je weken in een bed om de rest van het jaar op krukken door te brengen.

*open einde*