Een prima avond gehad. Niets te klagen. En toch... Toch ben jij daar weer. Flots, daar ben je weer. Hallo. Ga weg. Ook al accepteer ik het. Niets maar dan ook niets te klagen. Ik klaag er niets eens over dat jij weer om de hoek komt kijken. Dat je weer aan mijn hoofd rammelt. Ik vlucht weg voor vragen over relaties. Ik ben degene die modern celibatair is. Is het een façade? Is het een fucking facade die ik wil volhouden? Het stort in als ik ook maar een nummer hoor dat mijn gevoel raakt. Ga weg,.... Ik wil niet aan jou denken als het licht wordt.

Mijn werk is vervult. De deadline is gehaald. Voor het eerst sinds twee weken zit ik op mijn bank, mijn bureaustoel even rust gunnen. En dan komen de tranen. En de angst. Tranen hebben minimaal gevloeid de afgelopen drie maanden waarin ik EINDELIJK met iets anders bezig was dan met hem. Alle ups en downs, onzekerheden, moodswing, paniekaanvallen die ik tijdens mijn afstuderen ervaarde.. ze staan niet in verhouding met de tranen over hem. Het was zo fijn om simpelweg geen tijd te hebben voor mijn verdriet. Meestal was het er niet eens. Mijn hoofd zat veel te vol met andere zaken.

Ik ben stom geweest. Was door mijn oude documenten op mijn computer aan het 'bladeren' en vond een oud msn gesprek van mij en mijn ex. Ik wist eerst niet dat het dat was dus ik opende het... Dacht eigenlijk dat ik het wel aankon dus ik begon te lezen...
Voel me zo klote nu. ZIt weer even helemaal in dat gevoel van toen we nog een relatie hadden. En ik mis het... ik mis het zo nu

Waarom is het nou zo terug? Dat gevoel in deze heftige vorm weer? Ik dacht echt dat ik een mega stap vooruit was gegaan. Ik wist wel dat ik er nog lang niet was maar ik dacht dat ik er niet meer zo bij zou zitten. Had ik het dan toch niet moeten uitspreken, opschrijven? Stilletjes genieten dat hij niet het eerste was waar ik aan dacht bij het wakker worden? Man, wat was ik blij dat mijn hoofd niet meer full time in beslag werd genomen door gedachten over hem, dat mijn hart weer sprongetjes maakte over zaken die niets met hem te maken hadden.

En ineens voel ik me dan toch weer alleen en verdrietig en klein. En ja, dan hoef ik maar een en een op te tellen want *ploep* daar is hij weer in mijn gedachten, maar pijnlijker: in mijn gevoel. Ik voel me de laatste tijd beter. Omdat ik intensieve afleiding heb. Die afleiding slokt me helemaal op. Super fijn! Maar ook na de afleiding denk ik er anders over. Is de pijn niet meer allesoverheersend. Gewoon minder pijnlijk eigenlijk.