En ineens voel ik me dan toch weer alleen en verdrietig en klein. En ja, dan hoef ik maar een en een op te tellen want *ploep* daar is hij weer in mijn gedachten, maar pijnlijker: in mijn gevoel. Ik voel me de laatste tijd beter. Omdat ik intensieve afleiding heb. Die afleiding slokt me helemaal op. Super fijn! Maar ook na de afleiding denk ik er anders over. Is de pijn niet meer allesoverheersend. Gewoon minder pijnlijk eigenlijk. Kan ik er soms op een normale manier over nadenken, zonder mezelf in de afgrond te willen storten en zonder gedachten als: 'het komt nooit meer goed met mij.' In mijn gedachten zit hij dus sowieso wel, maar het gevoel was minder... Nu voel ik me ineens zo alleen. En zielig. En nietig. En bang. En dan wil ik alleen maar schuilen. In hem? Dat zou te raar zijn, ik ken hem niet meer. Het is te lang geleden. In iemand anders zijn armen? Ik moet er niet aan denken. Mezelf weer openstellen. Al die trips over of ik het wel goed doe, of hij niet weggaat, of ik hem wel echt leuk vind. In de armen van vrienden? Die zijn momenteel dun gezaaid. In mijn eigen armen dus! Zucht! In mijn eigen armen....

Lekker is dat! Lekker dat het toch weer altijd hierop terugkomt. Dat ik kan doen wat ik wil maar at the end of the day zit ik achter mijn computertje te huilen. En te balen. En in de war te wezen. Want hij is niet meer bezig met mij. Ik ben nog bezig met hem maar zijn gedachten... Never nooit zullen die bij mij zijn.

Ik zou graag als ik me alleen en zielig voel, niet meer aan hem denken. Het niet meer refereren aan de tijd met hem. Maar gewoon, zoals het is. Ik vind het ook verwarrend om nu nog met hem bezig te zijn. Zo lang al geen contact meer. Hij die gewoon een andere relatie heeft. Die verliefd is. Die iemand heeft gevonden die vrolijker is, lichter in het leven staat, beter bij hem past dus... En dat snijdt weer ff flink!!! De eelt zit er nog lang niet, dat merk ik nu wel. Komt er ooit wel eelt als de wond steeds wordt opengetrokken? Maar wat moet ik dan? Het gevoel niet erkennen? Ik heb geleerd dat dat juist averechts werkt. Misschien zou ik nu wel gewoon een knuffel willen hebben. Van een vriendin, vriend, buurvrouw, familielid, weet ik veel wie en heeft het niet zozeer met hem te maken.

Bestond er maar geen sociale media, dan zou ik nooit geweten hebben wat voor leven hij nu leidt...