Ik voel me behoorlijk somber na een flinke terugval afgelopen weekend. Die terugval blijft een beetje in me zitten. Dacht dat ik de tijd wel gehad had dat ik mijn tranen moest bedwingen in bv de supermarkt. Blijkbaar niet dus... Weet niet zo goed hoe ik hier nu mee om moet gaan. Huilen vind ik nu even eng, ook al glijden er af en toe wat traantjes langs mijn gezicht. Maar het echt toelaten vind ik moeilijk. Dus schrijf ik maar een blog, misschien dat het helpt.
Vrijdag wezen borrelen en het was echt best gezellig. Toch bekroop me weer het gevoel van: is dit het nu, is dit mijn nieuwe leven? Heb ik al een tijdje kunnen wegwerken met positieve gedachten, dat gevoel. Je weet wel, zo van het is best leuk maar met hem zou het veel leuker zijn etc. Dat kon ik die avond dus niet tegenhouden. Ik voelde de somberheid al opkomen. Een wodkatje maakt alles goed, dacht ik , dus ik schonk nog maar eens in. Collega's waren aan het praten wie van het werk ze (stiekem) leuk vinden. Mijn naam werd natuurlijk niet genoemd. Het maakte niet uit hoor, ik vind hun ook niet leuk. Toch stak het even. Dapperheid, versterkt door de wodka, zorgde ervoor dat ik berichtjes ging sturen met een collega die ik interessant vind. Hij heeft iets dat me aantrekt. Ik mocht er al de hele tijd niets mee doen van mezelf want ik zie verder niets in hem. Mja, die wodka he... Leuke berichtjes maar ineens sloot hij af en reageerde niet meer op een vraag van mij. Ik weet dat het stom is maar ik voelde me zo afgewezen. Ik mis die tijd dat ik het mooiste meisje in de kamer was voor iemand, voor hem. Prachtig vond hij me. En die mening lijkt momenteel niemand te delen. Het klinkt misschien oppervlakkig maar het bracht me zo terug naar verdriet. Eenmaal thuis ging ik helemaal los qua gedachten. Ik zat weer in het standje van: hij is de aller- aller- allerleukste, ik vind nooit meer iemand zoals hij en ga zo maar door. Jullie kunnen je er vast iets bij voorstellen. Weer diepe haat naar mezelf toe omdat ik het 'verpest' heb. Ja joh, die avond was ... echt niet leuk! En dat gevoel heeft me dus tot op heden niet losgelaten. Bij alles wat ik doe is dat gevoel er weer. En alles laat me aan hem denken. Gisteren een leuk 'uitje' naar de Ikea (is voor mij zoiets als naar de Efteling haha), maar het maakte me verdrietig, somber. Het was niet met hem. Vandaag voor het eerst sinds tien maanden een pak melk gekocht omdat het in mijn eten moet. Melk, ja lang verhaal. Kort gezegd: de tranen kwamen in de supermarkt.
Ik weet dat dit erbij hoort. En dat ik de volgende keer weer blij rondhuppel in de Ikea, net als een maand geleden. Toch...?

Nu doet het gewoon pijn en maakt het me heel verdrietig. Dit schrijven voelt wel goed want nu glijden er tenminste wat meer tranen langs mijn gezicht en kan ik het straks misschien wat meer loslaten.