Na mijn terugval van bijna twee weken geleden, is het me niet meer gelukt om me gelukkig, blij, positief en gemotiveerd te voelen. Ik heb alles maar laten gaan. Gedaan wat ik moest doen en meer niet. Na die terugval heb ik een algeheel 'wat heeft het voor zin' -gevoel. Deze breuk heeft mijn zo'n duw gegeven. Een duw de verkeerde kant op. Ik ben echt (ongepast) jaloers op mensen die hier schrijven dat ze boos zijn op hun ex en er sterker uitkomen enzo. Niets van dat al bij mij. Ik raap dit hoopje ellende al voor de zoveelste keer op deze week. Maar wat heeft het voor zin? Ik word er vier potten vol koffie () pissig van!!!!! Maar ja, hoe pissig kan je worden op een hoopje ellende....
Het liefst wil ik schreeuwen tegen mezelf: get yourself together!!!! Maar zelfs daar heb ik de energie niet voor.
Rationeel gezien: als hij zou terugkomen (wat nooit zou gebeuren), dan zou het toch helemaal niet meer werken. Het zou nooit meer zijn als eerst. Het zal nooit meer zijn als de tijd die ik nu al maanden idealiseer. Het begin van een relatie is leuk omdat 't het begin is van een relatie. Wat the f#$%ck is het dan dat ik het niet los kan laten? Dat ik me zo rot blijf voelen? Rationeel denken is helaas niet een van mijn sterke kanten.

Ik dacht echt dat het beter ging. Dat ik me beter begon te voelen. Twee weken geleden was dan ook een flinke klap op mijn neus. Al die gedachten die ik toen had. Wat heeft het voor zin als dit is hoe ik echt denk ?! Nu moet ik me weer herpakken. Mezelf weer motiveren. Mezelf dwingen bepaalde dingen positief te zien.

Ik blijf het bijzonder, op de meest negatieve manier bedoeld, vinden dat een persoon mij zo kan maken of breken. En ik mezelf zo kan maken of breken want de verwijten naar mezelf toe omtrent de breuk...zucht!!!

Hoe kan ik mezelf sterker maken? Want op deze manier en met deze wetenschap wil ik echt nooit meer een relatie. Toch: naieve en romantische zaza droomt nog steeds over die prins op het witte paard. Verwarring alom!