Pfff, hele blog geschreven, is het ineens weg.

Zucht... Ik voel me klote man!!! Zo stom. Zo geen zin in ook. Ik vind dus iemand leuk. Denk ik. Leuk, ja wat is leuk? Not head over heels ofzo. Misschien kan ik het beter omschrijven als: ik heb mijn zinnen op iemand gezet. En die persoon is het er, geloof ik, niet mee eens. En dat maakt me zeer cranky. Eerlijk gezegd maakt het me verdrietig. En ik zit bijna op het punt dat ik dat niet begrijp van mezelf en dáár dan weer zwaar geïrriteerd van word.

Ik had een paar maanden een sterke overtuiging dat ik echt de komende tijd geen relatie wil en alleen maar voor mezelf wil gaan. Erg rustgevend, kan ik je zeggen. Ik wist wel dat het een kwestie van tijd was en dat ik mezelf eigenlijk maar wat wijs maakte, tóch was het erg chill die gedachte. Niet denken aan iemand, me niet klote voelen over wat dan ook. En vooral heel belangrijk: mijn gedachtes en energie in mezelf steken! Waar en wanneer dat precies veranderd is... geen idee. Denk dat ik mezelf toestemming heb/had gegeven om die persoon leuk te vinden. Maar na een dik jaar single te zijn geweest... Geen idee hoe ik het aanpak. Je merkt het wel als iemand ook interesse heeft in jou. Nou genoeg gemerkt van gasten, maar natuurlijk niet van hem. Het irriteert me vooral dat het mijn gemoedstoestand zo beïnvloed. Ik wil het uit mijn systeem, uit mijn gedachten, uit mijn irritatielevel. Is gewoon verdomme (no excuses) precies precies precies zoals ik .. ja wat? BEN. Zoals ik ben. Jeuj, ja leuk hij reageert = smile. Pff, ja zie je hij vindt mij niks = omgedraaide smile. Dat is echt zo fucking irritant.

Dus wat nu? Hoe krijg ik dit weer uit mijn systeem? Het is een collega, vermijden is lastig. En vooral: hoe haal ik die fucking hernieuwde hunkering weg??? Hoe ga je met afwijzing om? Ik wil niet dat het me beïnvloed! Ik kan veel willen. Ik kan ook veel inzien. Maar dan? Ik zie het in, ik wil het niet. Wat dan?

Dit laat gewoon zien dat ik er niet mee om kan gaan en nu (nooit ?) iemand in mijn leven moet hebben. Oke, het voelt best alleen zo zonder vent. Dat vind ik al irritant: dat het alleen voelt zonder vent. Maar goed, valt mee te leven ofzo. Maar deze beinvloeding van mijn gemoedstoestand is zo.. zo allesoverheersend.

Derde bewerking haahaa:
WTF dat mijn hele zelfbeeld of wat is het weer zo beïnvloed wordt door iemand anders? Dat mijn overall gevoel afhankelijk is van hoe een onbekende over mij denkt. I need some Moerbei wijsheid geloof ik hahahah.
Pff het is gewoon te belachelijk voor woorden! Ik voelde me de afgelopen twee maanden best oke enzo. Lol hebben met mensen, loved it. En nu word ik weer de hele dag geteisterd door mijn obsessie rondom die onbekende. No fucking way!!!! Nee nee nee, ik wil dit niet. Dus nee. Eigenlijk heb ik dus diep de P erin vanwege mezelf. Ik kan dit heus wel zelf omdraaien. Kom op! Ik kan dit.