Update. Jep, ik ben smoor. Iets minder irritant vind ik het inmiddels. Maar man, wat ben ik lastig zeg.

Ik weet niet of het puur lichamelijke aantrekkingskracht is of dat er meer in zit. Het lijkt op dat eerste, aangezien ik hem irritant, arrogant, een blaaskaak en onvolwassen vind . Vooral vervelend als hij mij geen aandacht geeft. Dan word ik heel boos en gaan we bitchen op elkaar. Daarom bijna verbijsterend dat hij vandaag toegaf 'een oogje op mij te hebben'. Allemaal ontzettend onvolwassen. Heerlijk. Ik ben zo verantwoordelijk geweest het afgelopen jaar. Zo in mijn eigen keurslijf, mezelf onder een vergrootglas, alles voor de studie, alles in het schema. Geen zin meer in. Ik lach me rot om mijn eigen onvolwassenheid en onredelijkheid. Een kleuter zou me nog iets kunnen leren. Love it! Maar dat 'love it' komt natuurlijk door dat roze goedje, zijn berichtjes en teveel fantasie. Gisteren was ik er nl weer eens helemaal klaar mee. En toen lachte ik beduidend minder hard. Ik weet dat ik afsteven op een ramp. Dit is geen 'jongen' waar ik oud mee ga en wil worden. Dit is een jongen die me intrigeert en die ik mijn bed wil insleuren. Wél ladylike, ofcourse . Alleen, in mijn bed staat garant voor hechting. En dan begint het gezeik! Dit is geen self furfulling prophesy, echt niet! Of wel? Ik gooi het op zelfkennis. Meer dan dertig (oef) jaar ervaring met mezelf. Dit alles wetende, ik zit er al te ver in om het te stoppen. Ik wil het. Het zit in mijn hoofd. En tsja, dan kan ik daar wel tegen vechten maar dit onvolwassen kind doet toch wat ze zelf wil - ongeacht wat moeder Zaza zegt. Maar beiden hebben vorig jaar overleefd, en al die andere keren ook. Dus dan is het maar een tijdje klote (vooruitlopend op...). Daar kom ik dan wel weer overheen. Enige dat niet strookt met deze all out-modus is het voornemen dat ik twee weken geleden nog luidkeels verkondigde: geen mannen voor mij het komende jaar, carriere first!

Is het heel dom om toe te geven aan iets waarvan je weet dat het niet Echt iets voor je is? Toegeven aan iets waarvan je weet dat het geen kans van slagen heeft? En met dan in mijn achterhoofd dat ik gewoon niet chill ben in dit soort situaties. Echt niet! Hoe graag ik ook zou willen.

Zou ik juist heel sterk zijn als ik volhardend zou zijn in mijn voornemens en dit negeren? Mijn zelfkennis eens toepassen en niet in die spreekwoordelijke (eigen) valkuil stappen waar ik al zo vaak in 'gedonderd' ben en me alleen een weg naar beneden groef.

Nutteloos deze gedachten! Ik ga het toch doen. Al komen er nu toch wel twijfels. Zo geen zin in. Tegenwoordig ben ik spontaan. Na dat eerder beschreven keurslijf, wil ik alleen nog spontaniteit. Dus maar negeren die twijfels...?! En dan zit ik volgende week wel weer met een zeer chagrijnige zelf opgescheept. Of niet, natuurlijk!

Het is te tricky allemaal. Ik vind dan nu dat ik het verdiend heb: lol, oppervlakkigheid, beetje love. Maar verdiend.. Zou ik niet juist géén afleiding en focus op mezelf met een daaruit voortvloeiende carriere 'verdienen'? Verdienen is namelijk iets vreemds in mijn leven. Ik vind dat ik dan in bed mag blijven liggen, dat ik het verdiend heb om niets te doen. Waarna ik later alleen maar vet in de knoei kom en de echt belangrijke zaken niet doe. Volgens mijn psycholoog is dat het kleine kind in je die NIETS doet en tegendraads is. De moeder zou dan zeggen: doe dan op z'n minst de afwas en dat mailtje versturen, mag je daarna weer in bed. Beetje vergezocht misschien, maar ik zie haar visie wel. Dus hoe dit te zien?

Ik kan eigenlijk alleen maar denken aan zijn sterke (en beetje chubby - hahaha-) armen waar ik me in wil nestelen, ook al is het maar voor even. Zal ik het trekken dat het maar voor even is? Nope...

Zucht, oke ik zei op het begin al dat ik lastig ben .