De laatste tijd denk ik veel aan hem. Bijna elke dag. Ik weet niet zo goed waar het ineens vandaan komt. Als ik moet gokken (sarcastische smiley) denk ik dat het niet meer weg te drukken valt. Die heerlijke tijd waarin ik had besloten er niet meer aan te denken en mijn hoofd daar, verbazingwekkend, in meewerkte is voorbij blijkbaar. Ik heb geen gevoel meer bij hem. Dat kan ook niet na al die tijd, denk ik. Maar weer die momenten waarop ik grote fouten maakte poppen op in mijn hoofd. En de leuke herinneringen. Momenten die ik was vergeten. Nee, ik ben niet de persoon die goede dingen die in het verleden liggen, koestert. Niet als er zoveel pijn mee gepaard gaat. En al mijn schrijfsels hier ten spijt, heb ik mezelf toch in een situatie neergezet die ik zwoor niet te creëren. Nee, ik zou het anders doen. De liefde anders aanpakken dan al die voorgaande jaren. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan? Te slap? Geen ruggengraat? Of gewoon stilzwijgende acceptatie dat ik zo ben? Iemand die ik niet wil zijn... Ik vecht er niet eens meer tegen.