Soms denk ik nog aan je. Soms.. zoals nu. En dan voel ik iets dat ik niet kan beschrijven. Ik zou willen zeggen ‘niets’ maar dat is niet zo. Ik zou het beschrijven als niets. Maar een paar seconde verder denkend: … de diepere laag, de laag onder de zorgvuldig en bewust aangebrachte dekens van beton? Boven die laag is niets* dus daar komt de eerste beschrijving vandaan. Daaronder? Ik wil het niet eens weten. Als ik diep zou gaan, zou het me bang maken.

Als ik me sexy voel, met cocktails en goede muziek op de voorgrond, denk ik aan jou. Heel soms maar. Het gebeurd niet vaak dat ik aan je denk.
Of voel ik me gewoon al lange tijd niet meer zo? Zo goed. Sexy en dat ene gevoel. Dat ene gevoel dat ik blijkbaar associeer met jou. Misschien omdat ik het voor het eerst voelde bij jou...? Sippe smiley bij die gedachte.

Alles is weg. Ik heb een COMPLEET ander leven opgebouwd. Niet te vergelijken. Zelfs niet eens meer dezelfde mensen. En dat is heftig. Is het toeval of heb ik onbewust iedereen uit mijn leven ‘verwijderd’ die toen bij mij waren, in mijn leven waren? ‘Toen’ is natuurlijk toen met jou… Man, wat heb ik hard gewerkt om dat leven voor jij er was op te bouwen. Bizarre. Ik mis ze nl.

Onder die eerder genoemde laag beton ben ik eenzamer maar harder dan ooit. Harder voor mijn gevoel. Ik mag niets meer voelen van mezelf. Van niemand afhankelijk zijn. Niets voelen….
I like it this way. It suits.
Hoe lang zal het nog comfortabel voelen?
Zo was ik nooit. Het is gekomen na jou en die andere, platonische, liefde in mijn leven te hebben verloren. Water na betongruis.

De reden: van de een op de andere dag besloten dat mijn hart op slot gaat.
De oplossing: weer gaan voelen. Maar moet ik dan ook weer iets gaan voelen over jou? Want dat is zo lang geleden. Dat is een gat.
Nee, het is een kuil met daaroverheen bladeren. Als je erin stapt …. ? Die hele kuil zit vol vol vol. Maar he, in dat geval val ik vast niet hard, niet diep naar beneden. Misschien zelfs wel op een zachte ondergrond. Het was liefde. Het was iets.

Het heeft me gevormd. Je was mijn tweede, echte liefde in mijn leven. En ik ben een dertiger. ← niet dat het veel uitmaakt, maar ik kan het maar gezegd hebben.
Het maakt wel uit! Want JIJ hebt me voor een deeltje gevormd en ik ben een dertiger! En ik zal altijd een pijnplekje voor (niet over maar voor) JOU hebben. En dat wil ik niet!

Fuck dat deed zeer.

Want eerlijk gezegd leef ik helemaal niet. Want zonder dat ene leven, wil ik helemaal geen leven. Allemaal onbewust. Heel soms bewust, zoals nu.
Geloof me, ik doe alles. Je zou zomaar zeggen dat ik IK ben en alles doe wat een normaal (tussen aanhalingstekens) mens doet, met alle opslokkingen die dagen kunnen vullen. Eigen zorgen, eigen vrienden, eigen feesten, eigen recepten. Maar toch niet het gevoel hebbende dat het werkelijkheid is. Want het is niet het leven dat ik met jou had. -Je weet wel Zaza, dat leven dat triljoen jaar geleden was, dat je niet eens meer ever zou kunnen volhouden, wat je je niet eens meer kan herinneren,. Ik ben die persoon niet meer. Die persoon is weg. Ook omdat alles van toen weg is. Maar dan ook echt alles. En straks ook het huis. Mijn heerlijke appartement waar ik anderhalf jaar heb gehuild. Anderhalf jaar van verdriet over jou, waarin ik een tijd naar het buitenland ben geweest, nieuwe vrienden heb gemaakt, veel achterstand van school heb weggewerkt en ben afgestudeerd , waarin ik, door mijn appartement, mijn familie kon uitnodigen voor belangrijke etentjes en best behoorlijk trots op mezelf was, waarin ik leuke en nieuwe avonden heb gehad, een nieuwe baan heb gekregen en … tsja dus liters tranen letterlijk heb vergoten op de vloer. Met andere woorden: ben doorgegaan met leven. Doorgegaan met liefde geven en krijgen.

Wat heb ik veel gedaan tijdens mijn liefdesverdriet.
Don’t let that fool you. Elke dag was er huilen. Elke avond! Heel vaak het gevoel dat ik stilstond.
Tot die dag dat ik besloot niet meer te voelen.

Achter me laten? Verder gaan met dat leven dat ik nu eenmaal heb opgebouwd nadat ik alles heb weggegooid. Dat uitbreiden. Ik kan toch niet meer terug. Maar betekent verder gaan dan dat ik niet meer verdrietig mag zijn? Dat is nl mijn manier van verdergaan nu. Ik mag mezelf niet meer eenzaam voelen. En is eenzaam voelen niet dat moment waarop je echt diep gaat?

Conclusie: ik moet echt dat mediteren weer gaan oppakken!

* Leuk btw dat ik mezelf niets noem