jij zou verknipt met liefde omgaan? Even reality check. Lees eens een vrouwenforum. Iedereen schiet in diezelfde kramp hoor.. het is heel normaal. Je voelt je gevoel met je aan de haal gaan maar hebt nog totaal geen zekerheid wat het je gaat brengen. Je bent een aantal keer eerder geconfronteerd met hoeveel pijn het kan doen als het mis gaat. Het is niet meer dan een logische reactie om dan angstig te zijn. Wat als... ik moet er nu nog even niet aan denken om maar weer vooruit te gaan kijken naar een nieuwe liefde maar ik voel nu al jouw gevoel hoor. Ben er vaak genoeg zelf vol goede moed aan begonnen. En vaak genoeg (waaronder nu) vertwijfeld geroepen: waarom nu WEER die pijn?

Ik las even je blogtitel verkeerd. Ik dacht dat er stond: I wish I could make it easy to love. Maar je schrijft: to love me... omdat je verknipt zou zijn? Dat is een gedachte die je echt uit je hoofd moet krijgen hoor. Dit zijn heel normale menselijke angsten. Easy to love is weer iets anders, want ja helaas, jezelf openstellen betekent ook de kans dat je dus weer teleurgesteld wordt. Hoe je daar mee moet omgaan? Geen flauw idee. Leven in het moment? Proberen niet te ver vooruit te kijken? Loslaten? Klinkt allemaal zo leeg he, al die termen... Ik had het met die collega die ik leuk vond. Toen stelde ik me weer open voor mijn nu ex. En ja, wat nu...?

Hoi Zaza,

Ik vind je niet verknipt hoor... heb eerder het idee dat je nog niet helemaal toe bent aan een nieuwe relatie, maar dat is niet verknipt... ik ben er zelf ook nog lang niet aan toe, dat weet ik en ik ga het ook niet eens proberen of opzoeken en als het me overkomt hoop ik heel erg dat ik mezelf kan bedwingen om te hard van stapel te lopen, ik ben nog lang niet over mn ex heen en dat zal ook nog een hele tijd gaan duren...
Als ik nu wel aan iets nieuws ga beginnen dan doe ik daar alleen maar mezelf en die eventuele nieuwe vriendin pijn mee, dus nee, voor mij nog even niet.
Uiteraard kan ik er naast zitten en ben je er wel al klaar voor, maar van wat ik zo lees... ben je nog niet door het hele proces heen... en voor sommigen werkt het wel hoor, een rebound, ff lekker er op los leven... voor mij persoonlijk niet...

Sterkte

Het gaat om conditionering. Mijn hoofd vertieft mij helemaal. (Daarbij zeggend dat mijn hoofd natuurlijk ook 'ik' is. Het is niet iets dat buiten me staat, ook hierop heb ik invloed.) 'Waarom geeft hij mij niet meteen een knuffel?' 'Waarom is hij zo stil? Hij wil vast gaan slapen en wil dat ik wegga.' 'Hij doet niet zijn best, hij vindt me dus niet echt leuk!' En ik laat me leiden door mijn gedachten. Complimentjes vragen. Bozig doen. Het wel doorhebben maar geleid worden door die gedachten. Destructief. Mijn hoofd moet anders ingesteld worden.
Want wat als ik die gedachten zou kunnen omdraaien? Als ik POSITIEF zou denken. Zoals: 'Hij is stil, vast lekker aan het genieten.'
Gaat het erom dat IK denk dat ik niets waard ben en iemand dus bij voorbaat al niet zijn best doet? Ik ben zo ongelooflijk bang dat ik maar een tussendoortje ben voor zo iemand. Ga op alles letten wat hij doet of zegt. En dan vooral gericht op het negatieve. 'Ja hoor, zie je wel, hij heeft geen wijn voor me gehaald - hij denkt dus niet aan mij - hij doet niet zijn best.'
Ik wil dit niet meer. Ik wil me focussen op dat hij nog snel even had opgeruimd. Niet iedereen is zoals ik ben en dat betekent niet dat die persoon mij minder graag ziet dan ik hem. Zo iemand doet waarschijnlijk andere dingen. En als ik er achter kom dat hij bv echt niet zijn best doet, kan ik alsnog de benen nemen, toch!!! Maar het is eng, ik vertrouw mezelf niet zo goed. Ik vertrouw er niet op dat ik dan de benen neem. Ik vertrouw er niet op dat het snel goed genoeg voor me is. Hoe zeer die dingen ook met elkaar verschillen, ze bestaan allebei.

Kijk: 'Waarom stuurt hij me nu geen berichtje, nu ik naar huis ben? Dat deed hij gisteren wel. Zou hij me nu al niet meer leuk vinden? Heb ik mezelf nu al teveel laten zien?' Of: 'Wat was het leuk vanavond en ik ga lekker slapen. En wie weet, hihi wacht hij wel op een berichtje van mij.' En groot verschil, hmmm. Dit klinkt allemaal vreselijk onzeker. Dat ben ik dan vast ook, onzeker. Volgens mijn coach heeft het te maken met versmelting. Pas als iemand helemaal versmelt met mij, geloof ik een heel klein beetje dat ik wat waard ben voor die persoon. Heeft iets te maken met nooit geleerd hebben dat het ook oke is als je moeder niet in je gezichtsveld is - dat ze er dan ook nog is, dat het dan ook nog goed is. Het kiekeboe spelletje. Kort gezegd dan.
Poeh, ergens voelt het toch wel fijn dat ik dit allemaal door heb. Het wordt mij ook steeds duidelijker. Er zal vast wel een punt komen ooit dat ik het kan omdraaien. Een positieve inslag maakt zo ongelooflijk veel verschil. Dan word je verrast door een berichtje. Dan straal je positiviteit uit, zonneschijn. Ik krijg net toch dat berichtje. Maar ik ben er niet blij mee. Het is weer niet goed genoeg voor me. Ik ben zo paranoide dat ik zelfs in zijn lieve welterusten iets zie dat zegt dat ik het al verpest heb. Mijn gedachten erbij: 'Hij doet het omdat het hoort, niet uit 'verliefdheid'. Ik heb het alweer zwart gemaakt voor mezelf. Gisteren niet, tijdens onze date. Ik was na afloop super blij en gelukkig. Nu dat zwarte weer. Zo moeilijk om mee om te gaan. Ik kan dit niet. Ga ik morgen zeker weer afstandelijk doen. En sowieso, wat zeur ik!!! Gisteren kreeg ik alweer mega bindingsangst doordat hij zo lief en over the top was. Tja, bindingsangst en verlatingsangst gaan hand in hand. Gelukkig weet ik het van mezelf, daardoor laat ik me niet meer zo beinvloeden door die bindingsangst, nu nog dat andere... Ik wil het niet zwart maken voor mezelf. Ik wil dat grauwe uit mijn leven. Volgens mij coach heeft het geen zin om het te negeren en weg te drukken. Beter kijk je waar het vandaan komt, begrijp je het en laat je dát gevoel toe. Maar dan moet ik telkens zo diep gaan. En dat kan niet overal. Op zo'n momenten kan ik mijn ouders echt haten. Dan denk ik: zouden ze nu neerkijken vanuit een soort hemel en zien wat ze van me gemaakt hebben? Zien ze me struggelen met dit verdriet? Zouden ze zich dan wél rot voelen? Maar das vast te slachtofferig. Want uiteindelijk heb ik mijn eigen leven in eigen hand. En moet ik wat doen hiermee. Maar wat?
Was ik maar wat meer ongecompliceerd. En zucht, daar ga ik weer. Ik kan ook denken: wat fijn dat ik dit door heb ipv mezelf weer fout te maken. En waarom moet ik van hem complimenten krijgen? Waarom bepaalt iemand die ik net ken, mijn waarde. Waarom geef ik mezelf die waarde niet? Nou ja, het waarom weet ik wel. Het ombuigen, dat is de vraag. Wat zou het uitmaken als ik het weer verpest heb? Ik besta nog dan. Hij is niet mijn leven. Fijn om me dat even te beseffen. Helaas moet ik daarvoor wel zo diep gaan als boven- en onderstaande. Weer helemaal aarden.

Pff, ik ben bang. Dat ik vanavond raar heb gedaan. Dat hij zich alweer bedacht heeft over mij. Want als ik het voor mezelf zo zwart maak, dan zal hij die vibe vast ook voelen. Hij vindt me vast te moeilijk. Te veeleisend. Heeft hier geen zin in. Hij heeft nu al door dat het niet snel goed genoeg is.

Het liefst zou ik nu in een kuil kruipen, waar niemand me kan vinden. Helemaal alleen. Zodat niemand me kan verlaten. Thank god dat ik tegenwoordig zo ver ben dat ik hier niets mee doe maar het gevoel maar onderga. Ik schop niet meer tegen mijn wereld aan als ik er zo boos op ben.

Het is moeilijk om positief te zijn als je hoofd door al die nare gedachten beheerst wordt. Er is een hele tijd geweest dat ik niet eens doorhad dat er zoveel zwarte gedachten waren. Het is een stapje dat te zien....

Ik heb deze te diep gaande depressieve schrijfsels maar een beetje verdekt gepost onder mijn blog. Het hoort hier misschien niet thuis maar ik moet hier gewoon over schrijven, ik moet en wil het kwijt waar ik het nog eens kan lezen. Een word documentje vind ik vaak zo eenzaam.

Al het bovenstaande maakt me zo verdrietig, het laat zien dat ik zoiets gewoon niet kan: een relatie. Waarom zou ik het mezelf aandoen om, en dat is een logisch gevolg, die afwijzing weer op te zoeken? Hier kan en wil een ander toch niet mee 'opgezadeld' zitten? Zo zou het niet hoeven zijn. Het zijn hele kleine stapjes en mezelf forceren grote stappen te maken, werkt niet. Omdat dit soort dingen gewoon niet over een dag ijs gaan.

Fuck, wat is het fijn om me dit weer even allemaal te beseffen en mezelf weer even te begrijpen. Maakt het allemaal niet minder verdrietig, maar toch. En dan ben ik weer bang voor morgen, dat dit zware gevoel blijft. Dat is niet zo. Mijn moodswings brengen één goed ding: namelijk dat ik ook gruwelijk vrolijk kan zijn. Dat is vast morgen ook weer zo, of overmorgen. Waar ik wel best van baal, is dat ik iemand heb 'uitgezocht' die weer eens wat jonger is dan ik ben (jajajja hahaha ). Dit is geen volwassen man die bepaalde dingen aankan of ziet. Ik had me voorgenomen dat niet meer te doen. Ook omdat al het bovenstaande natuurlijk weer helemaal niets met hem te maken heeft. Hij is gewoon die voorbijganger die ik veel te veel waarde geef in mijn leven en dingen triggerd waarvan ik me afvraag of ik die ooit zal 'verwerken'.

Voornemens....

Pfff en dit na een tweede date. Hahah ik kan er bijna om lachen. Hoezo twisted? Wat maakt het uit als iemand niet genoeg zijn best voor me doet? Waarom vergaat mijn wereld dan? Waarom is het zo belangrijk voor mij? Wederom weet ik de antwoorden wel zo'n beetje op deze vragen...
*schudt met haar hoofd*