Hoe het nu gaat?? Ik weet het eigenlijk niet. Ex en ik hebben contact, maar ik merk dat het zich langzamerhand weer begint te keren tot hoe het eens was: ik wachtend op zijn berichtjes en als het me te lang duurt, dan stuur ik maar wat.
Als ik niet reageer op zijn berichten dan krijg ik daar meestal een opmerking over, maar hij kan mij net zo makkelijk een dag later op een sms beantwoorden.
En ik kan het hem niet kwalijk nemen, want eigenlijk doe ik dat zelf ook. Of ik reageer gewoon helemaal niet, om te kijken hoe lang het duurt voordat hij mij weer bericht.
Flauwe spelletjes eigenlijk.

Hey, lieve mensen hier allemaal. Even een update. Ik lig al bijna een week ziek op bed, dus ben weinig aanwezig. Af en toe heb ik even gekeken maar had weinig fut om te reageren. Daarnaast voel ik me gelukkig ook wat beter en soms vind ik het dan lastig om te lezen over de pijn en het verdriet van mensen. Dan leef ik me zo in, dat ik me zelf ook weer helemaal ellendig voel! Ik bedoel dat niet egoïstisch, hoor. Iedereen heeft mij hier zo geholpen dat ik dat ook graag terug doe..

Ik heb al een paar daagjes niet veel geschreven. Het is ook een beetje raar om hier nog te gaan schrijven, terwijl mijn ex en ik in een soort wazige fase hangen.
We praten niet over bij elkaar komen, of dat de relatie 'aan' is, maar we hebben veel contact en zien elkaar ook regelmatig.
Ik ben wel tot het inzicht gekomen dat ik mezelf veel te afhankelijk van hem had gemaakt de laatste maanden. Dus ook nu plan ik eigenlijk gewoon een hoop dingetjes en hou totaal geen rekening met hem. En ja, toch werkt dat prima.

Ik voel me de laatste dagen beter. En nu zou je zeggen: Fijn, top voor je!
Maar het beangstigt me. Ik ben namelijk bang dat ik me alleen maar weer goed voel omdat ex en ik veel contact hebben. Omdat we weer plannetjes maken om dingen te doen. En het lijntje waarop ik loop en waarbij ik me goed voel, is zo verschrikkelijk dun. Als ex-lief mij een duw geeft, dan lig ik weer. Languit!

Nou, lieve mensen... ik zal hier maar met de billen bloot gaan.
Natuurlijk ben ik voor de bijl gegaan afgelopen vrijdag. Het was weer zo fijn, zo vertrouwd. Voor ik het wist zaten we op de bank lekker tegen elkaar aan en hup, daar ging het mis...
Ik wilde het zelf ook echt, dat is eerlijk waar... Maar de dag er na, dan voel je je zo verschrikkelijk verward.
Na een dag van onzekerheid heb ik toch maar gesmst en werd er duidelijk dat hij ook wat onzeker was er over.

Ex-lief komt vanavond langs. Mijn kind wil dat graag. Ik vind het ook best gezellig. Als we samen zijn hebben we het altijd leuk.
Maar gister zag ik hem ook in ons studiegebouw. Hij kwam meteen naar me toe. Wist zich duidelijk geen houding te geven.
En toen keken we elkaar weer iets te lang aan. De vonken vliegen, knetteren, spetteren over en weer. Van beide kanten.
Het is niet te stoppen en dat voelen we allebei. Zat nog geen 5 minuten in de klas of weer een smsje. Veel succes wenste hij mij, 'zijn darling' . Dat was een beetje ons foute koosnaampje voor elkaar. Darling.

Ik hou mezelf tegen. Ik hou mezelf tegen in mijn verwerking door maar steeds te hopen dat het wel weer goed komt, terwijl het zo duidelijk is dat meneer weinig interesse heeft in mij persoonlijk!
Ja, hij mailt en ja, hij smst. Ja, hij komt morgen langs.
Maar het enige wat hij aangeeft is dat hij het lichamelijke contact zo mist en de nodige complimenten rondom het fysieke gebeuren. Even leuk voor mijn ego, maar wat kan ik er mee??